Kendi damarlarından beslenmeyen, kendi kapılarından dünyaya bağlanan köprüleri geçmeyen ve dahası kendi bedensel arzularını aşamayan, halkıyla hemhal olmayan, bildiklerimin, inandıklarımın gereğidir deyip zoru göze almayan biri topluma ne katabilir. Gazetesindeki köşede hergün keyfine denk düşen bir politik masalı eşeleyenleri yorumcu gazeteci olarak görmek en hayırlısı.
Bu yazıların haber ve/veya yorumdan ziyade keyfî kanaatler, zoraki ikna çabaları olması işi biraz zorlaştırıyor. Bir de köşebaşındaki adam toplumla ilgili her can alıcı konuda fikir beyan etme cüretini gösteriyorsa o zaman ‘aydınlar olaya böyle bakıyor’ deniyor. Zaten bizde köşeyazarlığının gazetecilikle zorunlu bir bağı yok. Tabiri caizse geyik muhabbeti yapmak kartelin en müteber köşeyazarlığı akımı kabul ediliyor.
Karşılaştırmak için bir gün bir iki tane mizah dergisi alın, kartellere ait olmayan. Komik ve bayağı bulabilirsiniz. Ancak göreceksiniz ki o sayfalarda daha özgür ve yaratıcı davetler var. Komik ama daha uyarıcı. İroni ama daha gerçekçi.Onların toplumsal sorunlara dokunuşunda daha içten bir ses duymak mümkün.
