Neyse deyip geçiştirdik hep birbirimizi
Her ne ise hiçe sayıp içimize attık sevgimizi,izlerimizi bizi
neyse...
ŞiirZen
En Sevdiğimiz İnsanlar Kırdı Bizi,
Niye Böyle Yaptınız Diyemedik.
Sustuk,Hep İçimize Attık.
Çünkü Dedik ya 'En Sevdiğimiz İnsanlar'
”Bir Filistin vardı,bir Filistin gene var!”
Henüz yedi yaşındayken İsrail’in 1948 yılında başlattığı işgal ve tehcir üzerine, saldırıya uğrayan köyünden ailesiyle kaçarak Lübnan’a mülteci olarak sığınan bir şair, “şâirü’n-nahda” (uyanışın şairi) Mahmud Derviş dünyanın sağırlığına saldırmıştı dizeleriyle “Aynalar oldu paramparça, yığıldı içimize acı üstüne acı/ Topladık sesin küllerini getirdik bir araya/ Böylece söyler olduk acılı türküsünü yurdumuzun./ Hep birlikte sazın bağrına ektik bu türküyü, evlerin damlarına taş fırlatır gibi fırlattık attık bu türküyü,/alın, dedik…” Ölenlerin sesinin küllerinden yaktığı acılı bir türküdür Derviş’in şiiri, anne, evlat, kardeş, sevgili, dost ve yurt sahibi her insanın yüreğindeki ibrişime dokunur tınısı, “Ve ant içerim ki, bir mendil işleyeceğim yarına kadar, gözlerine sunduğum şiirlerle süslü ve bir tümceyle, baldan ve öpücüklerden tatlı:”Bir Filistin vardı,bir Filistin gene var!” diye seslenmeye devam ediyor şiirinde sevgilisi Filistin’e.
Dağlara anlattık kayalar düştü sulara söyledik dalgalar oluştu içimize attık hep buruk kaldı...
Sevdiklerimiz kırılmasın, üzülmesin diye hep içimize attık.
