Bir Huzurevi Günlüğü
Her ölen bir son ama her ölüm yeni insan gelmesi demek"
Bu satırlarda insanların keşkelerini okuyacaksınız...
Yapamadıklarını hep başkaları için ertelenmiş hayallerini...
En büyük fedakarlıklarını ve bunun karşılığında sırtlarına aldıkları bıçak darbelerini...
Tekrar yaşam hakkı verilse sorusuna karşılık,sayfalar dolusu belkide ciltlere sığmayacak cevap yığınlarının oluşturduğu, keşkelerini okuyacaksınız...
Okuyacaksınız ama yine ders almayacaksınız!!!
O heybetli insanların,nasıl küçüldüklerine şahit oldum.Terk edildiklerinde yere indi boyunları,her bayram yanlız kaldıkça biraz daha büküldü belleri...Her telefon sesinde arayanın evladı olmadığını anladıklarında biraz daha sağırlaştı kulakları ve bir çocuk gelince,kendi torunlarına duydukları özlemle biraz daha kör oldu o gözler...
Ölüm döşeğinde tek fısıldadıkları evlatlarının isimleriydi...Benim evladım bunu yapmaz dedi hepsi,yakıştıramadı,hep bir bahaneye sığındılar, çalışıyorlardı, işleri başlarından aşkındı,kiminin karısı istememişti,kiminin kocası ama hep bir bahane vardı...İnsan emek verdiği evladına konduramıyordu çünkü,o ölümün soğuk nefesinde bile yakıştıramıyordu evladına hiç bir kötülüğü ve hep bir hakkım helal kelimesi,hep o istemezdi,istemeden yapmıştır...İnsanın kendini kandırması dünyayı kandırmasından zormuş meğer...