-Seni çok seviyorum
+Seni az seviyorum
Sende fark ettin mi? Az, dediğin, küçücük bir kelime.Sadece A ve Z.Sadece iki harf.Ama aralarında koca bir alfabe var.O alfabeyle yazılmış on binlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var.Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında.Biri başlangıç, diğeri son.Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler.Senin ve benim gibi...
Bu yüzden, belki de,az çoktan fazladır.Belki de az, ölüm ve hayat kadardır!Belki de,seni az tanıyorum,demek,seni kendimden çok biliyorum demektir.Bilmesem de,öğrenmen için herşeyi yaparım demektir.Belki de az,her şey demektir.Ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir...
Üzülme!
İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme!
Rahman, “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı?
O halde ne diye üzülürsün ey can?
Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan;
Gece gibi kapkaranlık nefsini yak!
“Derdim var” diyorsun;
Dert insanı Hak’ka götüren Burak’tır; sen bunu bilmiyorsun.
Sanma ki dert sadece sende var.
Şunu bil ki; sendeki derdi
Her şey sende gizli
Yerin seni çektiği kadar ağırsın,
Kanatların çırpındığı kadar hafif..
Kalbinin attığı kadar canlısın,
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...
Sevdiklerin kadar iyisin,
Nefret ettiklerin kadar kötü..
Ne renk olursa olsun kaşın gözün,
Karşındakinin gördüğüdür rengin..
Yaşadıklarını kâr sayma:
Yaşadığın kadar yakınsın sonuna; ne kadar yaşarsan
Belki birgün gelirsin
Yollarımız karşılaşır
Seni görmek bir ümittir
Bilmek görmek herşey
Anlatır seni her zaman
Ben karışan yollarımı
Sende tamamlarım en doğruya
Bir fincan kahve içsek