2017'de okuduğum kitaba düştüğüm notları bugün tesadüfen buldum:
Sylvia Plath en büyük korkularının gerçeğe dönüşmesini sağlayacak kadar tutkulu bir huzursuz. “Eninde sonunda beni mahvedecek şeyleri arzuluyorum ben.” Plath’in yazma sancıları; çalışma, yoğunlaşma konusunda çektiği zorluk, öz kuşkuculuğu, dönem dönem kabuğunu yırtma gücü ve ardından gelen değersizlik, kıskançlık hisleriyle boğuşması, Virginia Woolf'la kurduğu bağ, kendini onunla karşılaştırma ihtiyacı. (Ve bu zincir bugün de yeni halkalarla devam ediyor.) Yıllara yayılan günlüğündeki sayfalar aslında birbirinin tekrarı, bir kısırdöngüyü gözler önüne seriyor. Plath ara ara umuda sarılsa da genel olarak kendi hapishanesinden çıkamayan biri. Onun intihar ettiğini, yani ne yaparsa yapsın bir çıkış yolu bulamadığını bilerek “Bugün çok daha umutluyum” yazdığı günleri ciddiye almanın imkânı yok. Kitabın sonunda yazdığı gibi Plath intihar etmeden çok daha önce ölüyor aslında.
