masiva
@howilovebeingawoman
"ey narin vücudunun,ipek saçlarının,dudaklarının değil,bütün ihtiras ve iptilalarının da bana ait olmasını istediğim sevgilim,artık viyolonseli bırak,yalnız beni dinle,yalnız benim kalbimin tellerinde nağmeler bulmaya çalış." "ben artık viyolonsel çalmayacağım...nağmelerimi yalnız senin sözlerinde arayacağım." gözlerinde sahibi için yaşadığı ormanı bırakan bir ceylanın garip mahzunluğu vardı.sanat,ilahi sanat aşka yenilmişti.ve aşk ne kadar kudretlidir! "elbet bir gün ihtiyarlayacağız ve ölüm bizi alacak.eğer o bana senden evvel gelirse bil ki tek isteğim,gözlerim hayata kapanırken başucumda bir viyolonsel dinlemektir;bunu bana vaat ediyor musun?"
İşte adaşım,sana seven bir Çingene'nin hikayesi. Çiçeklerin açtığı mevsimde,senin kollarına yaslanan ve çiçekler kadar güzel kokan bir vücutla uzak su kenarlarında oturmak ve öpüşmek,yoruluncaya kadar öpüşmek hoş şeydir.. Seni gördüğü zaman zalimce başını çeviren mağrur bir dilberin kapısı önünde ve ayışığı altında sabaha kadar dolaşmak,bunu candan arkadaşlara ağlayarak anlatmak -söz aramızda- gene hoş şeydir.Fakat sevgili bir vücutta bulunmayan bir şeyi kendisinde taşımaya tahammül etmeyerek onu koparıp atabilmek,işte adaşım yalnız bu sevmektir.
Okur Takip Önerileri
248 syf.
·
Puan vermedi
·
1 saatte okudu
hayır, beni tanımamıştın, o zaman tanımadın, asla, asla beni tanımadın.sana o anın hayal kırıklığını nasıl anlatabilirim,bilmiyorum sevgilim -çünkü o zaman böyle bir kaderi, senin tarafından tanınmamak gibi ömrüm boyunca mahkûm olacağım bir kaderin acısını ilk defa yaşıyordum ve şimdi de o kaderle ölüyorum:senin tarafından hiçbir zaman tanınmamış olarak.sana nasıl tasvir edebilirim ki bu hayal kırıklığını?
ama işin doğrusu umursamazlığım burada korku ve suçluluk bilincinin yol açabileceği sinirsel yıkıma karşı tek sığınaktı.
asıl mesele,tutarsız mizacın gereği çocuğuna sürekli ve ilkesel olarak düş kırıklıkları yaşatmak zorunda olmandı,dahası malzemenin birikmesiyle bu tutarsızlık durmaksızın güçlenip sonunda alışkanlığa dönüşürdü.
-bu düş kırıklıkları insanı özünden yaralardı.
Ne var ki, başıma felâketler gelince de, sevdiklerim ölünce de, Tanrıya sığınmak gereğini duymadım. Çünkü sığınacak başka inançlarım vardı. Yeryüzünde kardeşliğe inanıyordum, huzur ve barış içinde yaşamaya inanıyordum, toplumsal adalete inanıyordum. Ve her şeyden çok insanlığa ve insanların yaratıcı gücüne inanıyordum.
uykusuz gecelerin saatleri ilerledikçe, yakında öleceği için bir çeşit hüzün duyduğu da olur:
nice güneşler doğacak,
göremeyeceksin.
yaz yağmurları yüzünü okşamayacak,
karpuz dilimlerini ısıramayacaksın.
hanımelilerin kokusu
senin için artmayacak
karanlık basarken.
kurumuş bir yapraksın sen,
toprağa karışacaksın.
ama kimi zaman da ölüm,bir kedi yavrusu kadar sevimli gelir ona:
ölüm,kucağına yerleşmiş,
bir güzel kedi.
okşadıkça fesleğenler gibi,güzel kokular saçan.
ölüm boğucu sıcaklardan sonra gelen,mis gibi toprak kokan,bir yağmur kadar güzeldir kimi zaman.
-bir gökyüzü doğmuştu şimdi,ışıl ışıl ve uçsuz bucaksız,yaşamının ışık saçan öğlesi,ama aynı zamanda yıkıcıydı ve bir saniye içinde keskin kıymıklara dönüşüyordu.Çünkü bunu fark etmek bu kez veda demekti.
