Şükrü Erbaş'ın deyimiyle Âh !.. deyip ömrümüze, ördükçe sökülen, yakasız kolsuz hırkamızı ören, bir araya getiren tutkalımız.
Her şair şiire kendi penceresinden bakmış.
Şöyle kısa bir yola çıkacak olursak :
Salâh Birsel :
Bir şiir, yalnız o şiire giren sözcükler değil,
"...Kelime : Senin yıldızların kelimeler, söyle raksetsinler, alev saçlarıyla sonsuz bahçesinde hayallerinin.Kelime ormanda uyuyan dilber; şair uzaklardan gelen şehzade.Öyle seveceksin ki kelimeleri, sana yetecekler.Yıldızlar tanrı’ya yetmiş mi? Kelimeler benim sudaki gölgem, okşayamam onları, öpemem. Bir davet olarak güzel kelime ve muhterem. Gönülden gönüle köprü, asırdan asıra merdiven. Kelime kendimi seyrettiğim dere. Kelime sonsuz, kelime adem..."