Seveni en mutlu eden şey, ıssız yerde sevdiğiyle baş başa kalmasıdır. Bana, hocamızın (İbn Teymiyye) gençlik yıllarındaki şu olayına tanık olan birisi anlattı: Bir gün sabah erkenden şehirden çıktı. Çöle varınca derin bir nefes aldı. Sonra şairin şu şiirini söyledi:
Evlerden ayrılıp uzaklaşıyorum. Belki de
Baş başa kalıp kalbime senden bahsederim diye.
Sayfa 467