Yarın da her zamanki gibi bir gün olacak. Mutluluk hiçbir zaman gelmeyecek. Bunun farkındayım. Ama elbet gelecek, yarın gelecek diye inanıp uyumak en iyisi.
Neden yalnız kendimizle tatmin olup, ömür boyu yalnız kendimizi sevemiyoruz ki?
Ölüp yok olmak denen şey anlaşılması zor bir şey. Anlayamıyorum. Ablamı, ayrıldığım insanları, uzun zamandır görmediklerimi özlüyorum. Sabahları, geçmişte yaşananlar, geçmişte kalan insanlar hemen yanı başımda sanki. Turp turşusunun o yavan kokusu gibi. Dayanılmaz bir şey.
Okur Takip Önerileri
İnsanın sabahları sağlığının zirvesinde olduğu falan yalan. Sabahlar gri. Hep aynı. Bomboş. Sabahları yataktayken hep karamsar oluyorum. Bıkıyorum. Ne kadar iğrenç pişmanlık duygusu varsa bir anda içimi dolduruyor. Kıvranıp kalıyorum.
lanet olası hayat! en acı ve kırıcı olan şey, bu hayatın acılara karşılık olarak mükâfatla sonra ermemesi. operadaki gibi zaferle değil, ölümle son bulacak olması.
ölüyorum ve bunun bilincinde olma cesaretine sahibim.
marcus aurelius, "acı, acı hakkındaki canlı düşüncedir. bu düşünceyi değiştirmek için irade gücü göster, onu silkip at, şikâyet etmeyi bırak; acı kaybolup gidecektir," demiştir. gerçekten de öyle. bir bilgin ya da sadece düşünen, kafası çalışan bir kimse, diğerlerinden tam da acıyı küçümsemesiyle ayrılır. bu kişi her zaman halinden memnundur ve hiçbir şeye şaşırmaz.
sıradan bir insan iyiyi ya da kötüyü dışarıdan, yani bir atlı arabadan ya da çalışma odasından bekler. düşünen bir insan ise kendinde bulur.
dostoyevski ya da voltaire'in eserlerinin birinde, birisi "eğer tanrı olmasaydı bile insanoğlu onu icat ederdi," demiş. şuna derinden inanıyorum ki, ölümsüzlük olmasa bile yüksek insan aklı ölümsüzlüğü er ya da geç icat edecektir.
hayatınız muazzam bir şafak tarafından aydınlatılacak olsa da eninde sonunda sizi de bir tabutun içine çivileyip çukurun içine atacaklar.
insan neden ölümsüz değil? beynin merkezi ve kıvrımları, görme ve konuşma kabiliyeti, bu sağlık ve deha, bütün bunlar toprağa karışarak eninde sonunda yerkabuğuyla birlikte soğumaya ve sonrasında dünyayla birlikte güneşin etrafında milyonlarca yıl anlamsızca ve amaçsızca dönmeye mahkûmsa neye yarar? toprağın altında soğuyacak ve dünyayla birlikte dönecekse insanı bu yüksek, neredeyse tanrısal aklıyla yoktan var etmeye ve sanki alay edercesine tekrar çamura dönüştürmeye hiç gerek yok.
kader de bizi ne yaban yere atmış! en sıkıcı yanı da burada ölecek olmamız. çok yazık!