"Bedenin çırası Gözdür. Göz aydınlık ise tüm beden aydınlık olur. Gözün kötü ise tüm bedenin kötü olur...!"
Sayfa 231 - NesilKitabı okudu
"Allah'tan yana olanların
ilk sınavıydı yalnız kalmak.
Kalp dünyaya kırıldığı ölçüde, insan dünyaya küstüğü nispette O'nun kapısı tıklatılırdı"
İnsan kalbine sığdığı kadar bulunduğu Kalıba sığar. Kalbine sığdığı kadar da Kâinata sığar. Kalp insanın varlık alemidir...
Sayfa 79 - NesilKitabı okudu
Ey Râzıkım! Beni bu taamlarla rızıklandırdığın gibi muhabbetinle de rızıklandır!"
Razıkımdan istediğim en büyük rızık, muhabbet rızkı olacaktı bundan böyle. Verileni değil, vereni sevmeliydim. Verdikleri, verene perde olmamalıydı. Dualara tutundum..
Sayfa 52 - TimaşKitabı okuyor
"Bebeğin iffeti, anne babasınınki ne kadarsa o kadar olur. Hele de hamilelik döneminde anneye düşen bir bakışın bile çocukta tesiri vardır."
"Ne gibi?"
"Kötü ahlak gibi..."
Sayfa 76 - TimaşKitabı okuyor
Rabbi bulmak için edep gerekirdi. Edep, insanda Allah'ın isimlerini açığa çıkarırdı. Allah'ın her bir ismi edep aynasında görünürdü. Onun için edep imandandı. Edebin bir anlamı da hicaptı. Hicap da perde demekti.
Sayfa 71 - TimaşKitabı okuyor
Zaten cennet Rabbini hissetmendi. Hissettiğin kadar bulunduğun yer cennet değil miydi?
Kişinin mesleğinde manevî seyr-ü sülukunun yansıması vardır.
Kalpteki yolculuğun tamamlandığının göstergesi, kalbin sükûnet ve safiyet içinde olmasıydı.
Hz.Meryem
İnsan konuşursa Rabbin konuşması duyulmazdı. Dil nefse bağlıydı, sükût kalbe.. Kalp kelamını duymak için dil kelamını terk etmek gerekirdi…
Terk-i nefis gibi terk-i kelam eyleyip sustum…
Sayfa 125Kitabı okudu
Dua, Rabbin cemâl beşiğinde kulunu nazlı nazlı avutmasıydı.
Gözyaşlarının içeriği olduğunu ilk kez fark ettim.
Peygamber mesleğiydi çobanlık. Dünya otlağında hayvani duygularını güden her insan da çobandı.
Yine de insan hüsn-ü zannı bırakıp su-i zan ederdi. Çünkü ancak kalp hüsün olursa zan güzel olurdu.