Onların “Evde canım sıkıldı.” deyip, alış-veriş merkezlerini arşınlamak gibi bir adetleri yoktu. Hayatlarının merkez üssü evleriydi. Bundan rahatsız da olmazlardı. Her anne, çocuğuna her şeyden önce Allah
rızası için hizmet ederdi. Kadınlar anne olmayı büyük
bir nimet olarak görür, anne olunca da yorulmaz,
usanmaz çocuklarını kimselere emanet etmezdi. Şimdi olduğu gibi toplumda, “çalışan kadın” ve “bakıcı/
temizlikçi kadın” diye iki ayrı sınıf yoktu.
Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem , okulun ve evin “müfredatından” çıkarılınca hayatta muvazene bozuldu, millet ehramında keskin kırılmalar oldu. En büyük hasar ailede
yaşandı. Ahiret için divane olan ebeveyn gitti, yerine dünya için savaşan “şirket bireyleri” geldi. Küçük yaşta başını örten, annesinin seccadesinin yanında namaza duran, üç yaşında “ayıp” dendiğinde yüzü kızaran kız çocukları birden çekildi dünyamızdan. Onlar gitti,
diz kapağının şu kadar üzerinde etekler giyen liseliler,
üniversiteliler geldi. Sesini nâmahrem duymasın diye
ağlarken dahi sessiz ağlayan kadınların yerinde; sokakta, okulda mini etekle vücudunu teşhir eden ve bu
teşhirle sanki, “Ey sokaklar, şahit olun ki her erkeğin
bana bakma hakkı mahfuzdur.” diyen zavallılar var.
Biri Kızımın Adını Sorsa
Sokakta biri bana kızımın adını sorsa onu vururum.” diyen milletin evlatları, bu gün sokakta ya da
ekranda arz-ı endâm yarışında. Sokakta, çarşıda, sahnede hasılı hayatın pekçok noktasında arz-ı endâm
var. Artık başörtülü kadın da her gün kıyafetini biraz daha tesettürden çıkarıp “teberrüc”e dönüştürdüğü örtüsüyle sahnede, sokakta, iş hayatında kariyer
edinme yarışında. Evine misafir geldiğinde kadınları
ayrı, erkekleri de ayrı odada ağırlayan Müslüman bir
baba, kızının fakültede araştırma görevlisi olması için
çalmadık kapı bırakmıyor. Kızının, yetmiş yaşındaki
erkek akranlarıyla aynı odada oturmasına “haram”
diye karşı çıkan bir baba; en çekici haliyle, yirmi yaşlarındaki delikanlıların karşısında ders anlatması için
tavassut peşinde. Nereden nereye... Allah Teala bizlere
niçin ve hangi amellerimizden dolayı “nusret” etsin?!
Hangi Hayat Yaşanmaya Değer?
Üç yaşında “ayıp” kelimesini duyunca hayadan
yüzü kızaran kız çocukları da bu ümmetin evlerinde
büyümüştü. Hatırlayın! Büyük ablalarınız her gece
babalarınızı kapıda karşılar, hal-hatır ederdi. Yaşı
otuzun üzerinde olanlar okula annelerinin yamadığı
pantolonla giderdi. Ailede para yoktu fakat kanaat ve
huzur vardı.
Kadını “özgürlük” gibi tahrik edici kelimelerle evden aldılar, büyük bir ihanetle onu soyup, koyun
gibi kasap vitrine astılar. Şimdi saçının bir telini bile
göstermekten haya eden kızlar yerinde pastanelerde
erkeklerle yan yana oturanlar var. Tesettürlü oldu-
ğunu zanneden çıplakların sayısı ise her geçen gün
artmakta.
Allah Rasulü’nün konuşulduğu evlerde aile önem
kazanmış; küçük şefkat, büyük ise saygı görmüştü.
O’ndan uzaklaştıkça da dünya hırsı, şehvet ve şöhret
marazı büyüdü, bugün insanlığı yutacak hale geldi.
Babaannenin duasını almak için aralarında tatlı
münakaşa yapan çocuklar mı, feribotta erkekle sarmaş dolaş halde ninesine, “Dön yerine ihtiyar!” diyen
üniversiteli kız mı? hangisinin hayatı yaşanmaya değer? Resmi kabul merasimlerinde, tesettür olduğunu
zannettiği kıyafetlerle eşinin yanında dikilip, erkeklerle tokalaşan ve bunu da büyük bir kazanım olarak
gören kadın; bu haliyle mi daha huzurlu, yoksa bir
erkekle karşılaştığında “haya”dan yüzünün kızardığı
günlerde mi daha huzurluydu?
Her Müslüman evi bir İslâm okuludur. Babalar ve anneler de o okulun öğretmenleridir. Anneler bir lisan merkezinin bir yılda öğretemediği dili bir yaşındaki çocuğa öğretecek kadar başarılı muallimelerdir.
İslâm, evladı için hem bir öğretmen, hem bir muhafız, hem bir mürşid olan anneyi alır; baba, irfanıyla
nerelere kadar çıkabildiyse onu da oraya kadar yü-
celtir. Erkeklerin önünde “üsve-i hasene” olarak Hz.
Ebûbekir varsa, onların arasında da meleğin bizzat
selam verdiği Hz. Âişe var.
.. Okulda,
ders arasında gördüğü her arkadaşına tebliğde bulunan, “Allah var, sana seni soracak.” diyen mübelliğelerin imamesi Ümmü Şerik’tir. Ümmü Şerîk’in çağdaş talebeleri her boşluğu davalarını anlatıp bir kişinin hidayetine vesile olmak için fırsat olarak kabul ederler. Kapılar yüzlerine kapansa da, önlerine engeller konsa da onlar yürüyüşlerine devam ederler, her durumda asıl vazifeleri olan “kulluğun” gereğini yaparlar.