Benim deliliğimin en feci yanı normal biri olmaktan korkmak, bu konuda oldukça endişelenmek. "Normal" kelimesi bile boğuyor beni.
Biz diğerleri, biz dışlanmışlar, içimizdeki yalnızlığı ve boşluğu doldurabilecek bir şeyler bulabilmek amacıyla bu gezegende dolaşıp duruyoruz.
Düşünmenin en kötü yanı ise düşünmek için düşünüyor olmak ve hayatın ufak tefek ayrıntılarının insana verebileceği mutluluklardan nasibini alamamak.
Bilinmeyene doğru yolculuk eden kişi, aynı zamanda içinde de bir yolculuğa çıkmaktadır.
Asıl cehennem, cehennemin bulunmamasıdır. Her şey bir boşluk.
Modern uygarlıklarda yaşanan hayat sadece bir rüyadır.
Ölüm hiç aklımdan çıkmaz olmuştu. Bütün -izm'leri ve loji'leri ile modern dünya, ölümü düşündükçe beni kıskacına alan boşluğu doldurmaya yetmiyordu. Modern dünya yok olacağım anı beklerken münasip kılıklara girip ortalıkta dolaşmaya dolaşmaya zorunlu kılmıştı beni. Hayatın tek anlamı vardı. Oda bir "geciktirme" oluşuydu.
Sanatçının asıl görevi sanatı gereksiz hale getirip, yaşamı sanat yapmaktır.
"Ama bizi insan yapan fikirlerdir," dedim, "üzerimizdeki hayvan postu değil."