“Bir insanı son görüşün olduğunu asla bilemezsin,”
Sayfa 79
Şubat
Ben bu içimin yankısı, ben bu içimin koruyla
bu narı daha fazla taşıyamam.
Düşecek ellerimden, dağılıp dökülecek odaları,
dayanamam.
Benden sana mevsimlerden anne, uykularımdan tüller,
ömrümden ağrılar sızmıştır.
Bu aşk bende bir imkansızlık tasarımı gibi kaldı,
kaldıramam.
Adı Şubat olan bu şiirde kalbim
uzun bir nehir gibi ağrıyor. İnat
Sayfa 39
Okur Takip Önerileri
Vaziyet
Ben iğdenin gümüş aydınlığında
duruyorum çoktandır bir yanım karanlık.
Biraz uzaktan bakınca:
İki baca, sanki kurum bağlamış
Uzansa da birbirine, alevi değmiyor artık.
Sayfa 37
Bir zamanlar yürüyor, bir sonu arıyordum, ben yürüdükçe tüm bunlar, bu dağılmış parçalar, oraya buraya fırlatılmış öteberi de sanki onları bitirecek bir son olaya çağrıda bulunuyordu. Ama neredeydi bu son olay? Yaklaşıyor muydum, yoksa uzaklaşıyor muydum? Ara sıra başımı kaldırıp gözümü ötelere dikiyor, son olay, diye düşünüyordum, bitmez bir çöl gibi uzayan, adına gelecek denen bu uçsuz bucaksız boşluktan başka bir şey değil. Bu durumda son olay, kendini bir çağrı biçimde boşlukta hep tekrarlayıp duruyordu. Ya da, son olay çoktan gerçekleşmiş, çoktan geride kalmıştı. Zamanın başsız sonsuz boşluğunda çoktan parçalanmış, dağılıp saçılmıştı.
Sayfa 92
Galiba hoşnutsuzluklarım hep geçiciydi, bir atın arada bir sinekleri kovmak için değil de iş olsun diye yapıyormuş gibi kuyruğunu savurması, kafasını oynatması, yelelerini sallaması gibi elimi havada savurup onları istediğim zaman kovmam yeterliydi.
Sayfa 86
Şimdi ile gelecek arasındaki mesafeyi diyordum, bir hapisteymiş gibi ileri geri volta atarak kat eden bir varlık, ben.
Sayfa 74
PENGUEN 2
O büyük ve muazzam zamanda unuttum
Kanatlarım çok oldu üşüyor benim
Bu beyaz ıssızlıkta göğsüme düşüyor
Bu yüzden eğik boynum.
Bir kuşun anısı kalmış bende, saklı
Bundan gözlerimdeki kayalık,
içimdeki serseri buzullar
Dürtme içimdeki narı
Üstümde beyaz gömlek var.
Sayfa 26
ESTRADIOL 5.8
Eksildim ben, azaldı içimdeki su
Yeşermiyor cümlem.
Oysa
Ben senin bir kimsenim, sensin esin.
Buna inandım uyudum,
Uyandım bununla durdum.
Narın içinde canım niye kanıyor?
Sayfa 19
Eziyet
Ağaç duruyor.
Yol da, ot da.
Duran bir şey var bende,
ağaç gibi.
Onu ayaklandırıp, oradan oraya
gitmem zor.
Bende bir ağaç duruyor, bir ot
Eserse arada rüzgar
Ağacın saçlarını o tarıyor.
Aşk ayaklandırmıştı bir kere
hatırlıyorum, ama…
Şimdi rüzgar şimdi güz
Ağacın dallarını zorluyor.
Sayfa 18
Sana sarılmış kalmış ilk günüm ben.
Sayfa 11
Düşünüyorum, kim bilir ne kadar çok ben geride kaldı.
Sayfa 32