Fazlasıyla spoiler içermektedir-
Günday'ın kalemini özlemişim. Kitap hakkında yazacak çok şey var ama adı gibi az gelir cümleler, ben çok sevdim.
İçimi acıtmadı mı evet acıttı, bazen hissizleştiğim satırlar da oldu.
Öyle ki bazen ne olduğunu anlamam için bazı cümlelerin üzerinden iki kere geçmem gerekti, bunun sebebi anlaşılamadığı için değil de büyük bir olayı o kadar sıradan ve doğal anlatıyor ki, nasıl ya böyle değildir, yanlış mı okudum diyorsunuz.
İki kahramanımız var; Derda ve Derdâ , biri kız biri erkek, yaşları çok ufak ama yaşadıkları o kadar derin ki, küçük bedenleriyle bu kadar yükü nasıl kaldırıyorlar şaşırıyorsunuz. Okuma yaşlarında, sıralarda oturmaları gerekirken biri evlendiriliyor biri de hayatta yalnız başına yaşama tutunmaya çalışıyor. Farklı şekilde yollarını çizseler de birbirini tanımayan bu insanın bir noktada hayatlarını kesişmesini okuyorsunuz. Kitaptaki her karakter mutlaka birbiriyle bir şekilde kesişiyor ve siz aman bu kadar da olmaz diyemiyorsunuz çünkü göze serilen hayatı yaşayanların olduğunu biliyorsunuz.
Beni kitapta mutlu eden bir nokta da şuydu; "O günden sonra Derda, hücre hücre öldü ve gün gün yaşlandı. Çünkü derdi korku değil, korkuyu beklemekti. Ve korkuyu beklemek, korkudan beterdi. Bir zamanlar, birinin yazdığı gibi.." Bu satırları okuduğumda, aa Oğuz Atay ve korkuyu beklerken hikayesi değil mi bu dedim, hatta yanılıyorum mu acaba diye üzerinde düşündüm ve kitabın ilerleyen sayfalarında Atay'ın ismini açıkça gördüm ve o zaman sayfaları daha da keyifle okudum.
Kitap satırları arasında tanıdık satırlara rastlamak ayrı bir güzellikti.
