Gerçekleri kabul etme konusunda kandırmışım kendimi. Halen aynı tutarsızlık ile devam ediyorum ve bundan sıyrılamayacağım gibi duruyor. Kulağıma ne zaman o melodilerden bir tanesi gelse başa sarıyor her şey. Doğam bu ve kendimi bundan ayıramıyorum.
Olanlar konusunda kuşku duymayı bırakalı çok oldu. Kendim için kuşkulanmaya başladım artık. Ve ne zaman bunu kendime söylesem o meşhur replik ilişir kulağıma: "Tanrı, dünyayı yedi günde yarattı. Ben ise benimkini yedi saniyede mahvettim." Bu sözlerin çınlaması o kadar ağır ki vücudumu tamamıyla yığmak istiyorum önümde duran o kaskatı gri yapıya. Peki bunun önüne geçebilir miyim? Fikrim yok açıkçası. Sadece bekliyorum.
Ve başa dönüyoruz tekrardan. Yıllardır aynı heves, kararlılık ve beklenti ile yeniden taşıyorum her şeyi. Vaktin yeniden göç etmem gerektiğinin çanını çalıyor. Gidiyorum.
-26.10.2022, 00.38, Malnivşev-
He gece rüya ile uyanıyorum vakitsiz bir saatte. Her gördüğüm rüyadan sonra yeni bir manzara ile karşılaşıyorum. Bunun ne zaman son bulacağı ile ilgili bir fikrim yok. Ama elbet bir sonu var. Olmak zorunda.
...
Bütün doğallığını yitiriverdi
Bir telaş içindeymiş gibi
savurdu gövdesini
Bakıyoruz şöyle kısık bir sesle
üzerinde yağmur damlası kalmış mı diye
...
-Rtk, Koru-