Sabitlenmiş gönderi
Kendimi bilime öyle adıyorum ki, dünyayı kendim yaratıyormuşum gibi kavramaya çalışırken hayatı umursamaz hale geliyorum. Zaman değil, benim âciz olduğum şey çalışmalarımı sürdürmem için bu dünyadan başka bir yaşam yerinin olmaması. Zor çünkü sen yapmak istedikçe topluluk ve kurallar seni uysal olmaya zorlamak için duraksamadan karşı geliyorlar. Galiba ruhum artık bu bedenin önemsizliğinin farkına varıyordu, peki elden ne gelir? Tutuklu kaldığın bu bedene ruh olarak sen bile uyum sağlamalı olduğun sürece benim bu bedenle nasıl savaşmam gerekir?....
Bilim için bir gece düşüncelerim
İnsan için duyu organları ve ruh yeterlidir dünyayı anlamaya..
Algının düşünceye muhtaçlığı yoktur, Yaratılışı yaratılanla anlayamayız, ancak yaratılanı şuurumuzla kavrayabiliriz.
