Bu kalabalık ne fena. Bu sokaklar bu suratı asık adamlar, isteksizce işine, okuluna, vesaireye gidenler, etrafta büsbütün çirkin binalar, mutsuz herkes, korkunç bir manzara. Sonra bir sessizlik hasreti içimizde, bu gürültü ne fena. Baran'ın dediği gibi: "Bir insan susunca, sesi içinde dolaşmaya başlıyordu. İyice yayılıyordu. Sonunda
Bir anlık sinir harbi birçok kazanımı yok edebiliyor. Ama tüm bunları telafi etmek yine kendi içimizdeki arzu ve yaşam inancında.
Kim daha temiz?
Üstü başı parlayan mı?
Yalan konuşmayıp yüreği ışıldayan mı?
Kim dost?
Yara bandı yapıştıran mı?
Yaralarını öğrenmeye çalışan mı?
Hangisi gerçek?
Ölüm mü?
Yaşam mı?
... Alıntı
Dünyaya can getirmiş insan: yaşam kaynağı...
Anne; namazında kendisi için dua etmeyi unutan tek insandır. Çünkü o; çocukları için dua etmekle meşgul olur... 🌸🌸
Tüm annelerimizin anneler günü kutlu olsun. İyi ki varlar ve hep olsunlar. 🌱🌱
Gülşen 📸
Hayatın sermayesi güvendir... Güvenin olmadığı yerde hayat devam edemez mümkün değil. Anlamlı, coşkulu ve güçlü bir yaşam için kişinin kendi ilişkisinde ve kişiler arası ilişkilerinde mutlaka güven lazımdır. Güvenilen insan olmak bence bir insanın erişebileceği en büyük mertebelerden biridir. 
Doğan Cüceloğlu
Hayvanların ortak özelliği çevresinde yaşananlara tepkisiz kalırlar. Tesadüfen tepki gösterdikleri olur o da olaya etki etmez. İnsanın özelliği ise çevresinde yaşananlara tepkisiyle yön vermesidir. Şimdi yaşanan olaylara tepki göstermeyen insanlar insan sayılıyor mu bilmiyorum! Bildiğim bir şey varsa hayvanî insan topluluğunun varlığının bir gerçek olduğudur. Lütfen hayvanî bir yaşam biçimini benimsemeyelim ve çevremizde gelişen yanlışlara hep birlikte ses çıkarıp yanlışın düzelmesine ön ayak olalım.
israil'in, çin'in ve myanmar'ın yaptıkları soykırım tecavüz ve zulme sessiz kalan her insan hayvani bir insandır.
Sessiz kaldığımız sürece öldürülen zulme maruz kalan ve özünden koparılan taraf olacağız. Yön vermek istiyorsak, yanlışlara toplumca haykırmak zorundayız.
İnsan unutabilir bazen her şeyi; geçmişinden başlayarak, çocukluğundan ilerleyerek, hayallerinden tüketerek, bugünlerinden ümidi keserek, geleceğinden soğuyarak. İnsan unutabilir bazen her şeyi; kendini unutmadan öncesinde varlığının değerini, can sızısını, can acısını, tükenişini ve en büyük hakikati. Bazen de unutmak için hatırlamak gerekir.
İmam Râzî’yi anladığımız günlerdeyiz: İmam diyor ki:
“Allah halihazırda çoğu durumumda bana afiyet ihsan etti, hatta bu konuda kendimi seçilmiş bir insan gibi hissediyorum. Ama yine de kendime dönüp baktığımda ve gerçek hazlarla karşılaştığımda görüyorum ki acıların yanında hazlar çok çok az. O zaman bu kadar fazla acı karşılığında yaşam adına bu kadar az haz nasıl istenebilir ki? Büyük uhrevi hazları ummasaydım daimî yokluğu tercih ederdim.”