Nasıl oluyor da, hem tiksiniyorsunuz insanlardan, hem onlardan katlanıyorsunuz bir güzele. Demek çok sevince kalkıyor eksiklik ortadan, ya görmüyorsunuz ya da hoş görüyorsunuz?
Çağın kötü beğenisi korkutuyor beni. Özensiz de olsa atalar, daha iyiydi beğenileri, daha az beğeniyorum herkesin beğendiğini.
Lanet olsun! Sevmeli miydim sizi? Ellerinizden gönlümü bir kurtarabilsem!
Ah olacağı buydu oldu,
Duygularla öyle çok uğraştım ki
Artık aramızda ne bir sır
Ne güven, ne inan, ne uyum...
Sonunda tükettim ruhumu:
Sevinirken sevincimi seyrediyorum
Korkumla korkmuyorum şimdi.
Madem bir kapı aralıktır,
Sen sonuna kadar aç onu.
Artık bendeki insandan kurtuldum
Sevgisiz yaşayacağım sevgiyi.
O kadar güzellikle bu kadar korkunç kötülükler nasıl birleşir?
Kötülük, çok sevilen birinden gelince, insan çok şey kurar ama gerçekleştirmez.
İçinde yaşadığımız yüzyılda yaman bir ahlâksızlık var, insanlarla düşüp kalkmak istemiyorum artık.
Her yerde haklı olduğum söyleniyor, yazılıyor; Davamda haklı olduğuma da inanıyorum. Ama sonuç, benim inandığım gibi değil: Adalet benden yana, mahkeme ondan yana!
"Neye yarar bir insanın sizi koltuklaması,
Dostluk, güven, sevgi sözü vermesi,
Ballandıra ballandıra sizi övmesi,
Bunları ilk rastladığı hödüğe de söylemesi?
Olmaz, olmaz öyle ortalık malı değer,
Biraz kendini biliyorsa eğer,
Hiç kimse istemez o namussuz değeri;"
Sayfa 3Kitabı okudu
"Ayrılmak için güçlü bir neden bulmak boştur
Suçlu sevgili, çok geçmeden suçsuzdur yine;"
Sayfa 56Kitabı okudu
“Kötü yüreklerde yerim olsun istemiyorum artık..”
“Herkese değer vermek, değer vermemektir...”
“Akıl değil ki sevgiyi düzenleyen..”
“...umutsuzum
umutlarla dolu iken...”