İpek Birsen
@ipek1birsen
#206694328
#202721212
#204499584
“Ormanda yol ikiye ayrıldı ve ben daha az kullanılmış olanını seçtim. Bu hayatımdaki tüm farkı yarattı.”
-Dead Poets Society (1989)
15 Nisan 2008
65 okur puanı
Ocak 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
O gün deli gibi ağladığımı hatırlıyordum. Elbette onların önünde yapmamıştım, tuvaletteydim. Kendimi kabinlerden birine kilitleyip bunlara bir son vermeyi düşünmüştüm. Sadece birkaç tane hap alıp tüm bu kahrolası şeyi bitirmeyi.
Hayat benim için acı dolu bir hayal kırıklığından başka bir şey değildi ve o anda buna daha fazla devam etmek istememiştim.
Ama korkağın teki olduğum için bunu yapamadım.
Sayfa 11 - Martı/ ShannonKitabı okuyor
Popüler olmak umurumda değildi. Bazı insanlar için bu kadar kolay olurken, benim de aralarına dahil olduğum ikinci grup çok fazla acı çekiyordu.
Sayfa 92 - Martı/ ShannonKitabı okuyor
Paraya ihtiyacımız vardı, becerikli olduğumu da biliyordum ama sohpet etme konusunda becerikli değidim. Ben sosyalleşmem.
Sayfa 19 - MishaKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
"Her şey acı verdiğinde..." Çantasını bırakıp spreyi mendile sıktı. "İnsan kendine 'Ne anlamı var ki?' diye sormaya başlıyor. Kimsenin umurunda olmadığını fark edince daha da az umursamaya başlıyordun. Tek istediğin acının durması oluyor."
Sayfa 309 - MannyKitabı okudu
İyi davranmaya çalışıyordum ama asla yetmiyordu.
Onlar kabaydı ama herkes onları seviyordu.
Peki neden?
Sayfa 84 - RyenKitabı okudu
Umarım...
Kitaptaki karakterlerin yaşadıklarında kendinizde bir parça bulduysanız, sakın unutmayın: işler düzelecek, siz önemlisiniz, yerinizi kimse alamaz.
Dayanın. Kabilenizi bulacaksınız.
Sayfa 358 - Penolope DouglasKitabı okudu
Hiç Sanmıyorum...
Hiçbir çocuk farklı olmak istemez. Ait olmak isterler, diğer çocukların onayını almak isterler ve çoğu durumda topluma tek başlarına karşı çıkacak kadar zihnen güçlü olmazlar. Büyüdükçe birçoğumuz bu beceriyi kazanırız. Kendini gerçekten sevmenin en iyi his olduğunu öğreniriz, etrafımızdakiler sevmiyor olsa bile. Artık umurumuzda olmadığını anlayıp mutlu oluruz.
Üstelik çok iyi bir histir.
Sayfa 357 - RyenKitabı okudu
Artık insanın değer verdiği bir arkadaşının olmasının ne kadar önemli olduğunu, bu büyük, kocaman dünyada o popüler çocukların aslında hiç önemi olmadığını fark ettim.
Sayfa 355 - RyenKitabı okudu
7/24 ben
Ne kadar sabun ve su kullanırsam kullanayım, tırnaklarım ne kadar temiz, saçlarım ne kadar güzel olursa olsun, kendi içimde nefret ettiğim özellikleri değiştiremiyordum.
Çekingen oluşumu mesela. Doğrucu oluşumu ve kuralları hiç bozmamamı. Büyük grupların içinde rahatsız hissettiğimi ve insanlarla o kadar kolay konuşamadığımı. Diğer çocukların sevdiği müzik ve filmleri sevmediğimi.
Onlara uymuyordum işte, bu kadar.
Etrafımdaki diğer çocuklarla hiç ortak noktam yoktu ve küçük bir alana kapalı olduğum için de ortak noktam olan kimseyi bulamıyordum. Sürekli hiçbir yere ait değilmiş gibi hissediyordum. Sanki partiye izinsiz girmiştim de insanlar mesajı alıp artık gitmemi bekliyordu.
Sayfa 354 - RyenKitabı okudu
"Her zaman kütüphanede yerim." Manny telaşla etrafına bakındı. Jöle kupası aldım. "Yemek kafeteryada yenir."
"Herkes bize bakıyor."
"Senin kalçaların benden daha güzel, ondan."
Sayfa 311 - RyenKitabı okudu
Keşke söylendiği kadar kolay olsa...
Bu çılgıncaydı. Kendine nasıl böyle zarar verebilirdi? Hepsinin geçeceğini biliyor olmalıydı. Dünya kapılarını açacaktı ve kendimizi kapana kısılmış gibi hissetmeyecektik. Tek yapması gereken dayanmaktı.
Sayfa 310 - RyenKitabı okudu
insanlar...
Bir zamanlar çocuktuk ve kendimizi severdik. Mutluyduk. Ne değişmişti?
Sayfa 310 - RyenKitabı okudu
Olduğum yerde kaldım, onu korkutmak istemesem de ona yardım etmek istiyordum. "Her zaman böyle olmayacak."
"Her zaman böyleydi" diye karşılık verdi.
Orada öylece durup ilkokulu düşündüm. Manny ile dördüncü sınıfa kadar iyi anlaşıyorduk... Yani ben değişene kadar. Ama ondan önce bile asıl olayların dışında kalırdı. Ufak tefek bir şeydi, hiç spor yapmazdı ve ödevleri yapmadığı için başı sık sık belaya girerdi. Stresli bir ev hayatı olduğunu biliyordum ama diğer çocuklar böyle şeyleri anlamazlardı. Sadece yargılarlardı.
Sayfa 308 - Ryen ve MannyKitabı okudu
"Ama popüler çocuklarla takılmamaktan sıkılmıştım" diye itiraf ettim. "Birlikte takılırken onları görürdüm, gülüşürlerdi ve herkes etraflarına doluşurdu, ben de... Kıskanırdım. Daha iyi bir şeyden geri kalmış gibi hissediyordum. Bana güldüklerini sanırdım." Kurumuş dudaklarımı yaladım, onunla göz göze gelmekten kaçınıyordum. "Bakışlarının üzerimde gezindiğini hissedebiliyordum. Benden iğreniyorlar mıydı? Neden benden hoşlanmıyorlardı? Umurumda olmamalıydı. Beni dışlayan çocuklara bu kadar önem vermemeliydim ama verdim."
Sayfa 294 - RyenKitabı okudu
Onu affetmeye hazır mıydım bilmiyorum ama onu istiyordum. Onun kokusunu, onun bakışlarını, onun hissini... Bana dokunmasına bile gerek yoktu. O anda sadece yanında olmak bile rahatlatıyordu. Belki de yalnızca savunmasız hissettiğim içindi ama şu anda olmak istediğim başka bir yer yoktu.
Sayfa 290 - RyenKitabı okudu