Bir gün, "benim için şiir yazdın mı hiç" demiştin.
Göstermiştim, "şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen, şu utangaç aşk, şu Posta Caddesi'ndeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü
sevinci sen.
Kuşkuyla bakmıştın yüzüme. Kirpiklerim içime dökülüvermişti. Susarak büyümüş iki çocuktuk biz, kendisini sevmeyi bilmeyen. Yanımızda birisi olmadan sevincimizden utanırdık. Kaç hayat evimizde bizden çok soluk aldı. Sonra harfler girdi yoksulluğumuza. Sonra dünyanın bütün mazlumları. Elimde başkalarının rüyası, bir var oluş acısıydım önünde. Yazmaya, okumaya ayırdığım zamanlar senin de zamanlarındı.
"Tenha gezen evliyam" dedim.
"Ben gittim harf harf dağıldım"
"Sen tamamladın cümlemi."
Bu asagidaki siir baska bir kitabinda ama HATICE HANIM = ÖMÜR HANIM olduunun en güzel isbati !!!
Ömür Hanım, dedim.
Biliyor musun Hatice
Şimdi binlerce Ömür Hanım seni seviyor
Ben binlerce Ömür Hanım'ı seviyorum
Binlerce güzellikle büyüyorsun, büyüyorsun.
Sana layık bir ölü olmak için çırpınıp duruyorum.
Bir gün, "benim için şiir yazdın mı hiç" demiştin. Göstermiştim, "şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen, şu utangaç aşk, şu Posta Caddesi'ndeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen."