İrem İnci
@iremincist
Fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür.
youtu.be/-g0UWgG0BJ0
Türkiye, 15 Şubat
42 okur puanı
Ekim 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Mutluluk aslında bir insanın avuçlarında, gözlerinde, dudaklarında... Ama biz, mutluluk diye öyle şeyleri belliyoruz ki kendimize, onları elde ettiğimizde bu duygunun tatminine erişebileceğimiz yanılgısına kapılıyoruz sürekli. Halbuki mutluluk diye tanımladığımız o somut şeyler, bu duygunun yanından bile geçemiyor çoğu zaman. Çünkü mutluluk bir insan, bir insana iyi gelen bir insan aslında ve bu gerçeği her geçen gün daha fazla unutuyoruz.
Birini kendinden daha çok sevip değer vermek intiharla eşdeğerdir.
Çok mu ayıp hâlâ mutluluk istemek?
Neyse, zaten hiç hâlim yok.
Okur Takip Önerileri
İnsan gittiği her yere kendini de götürür
Bu yüzden döne döne aradığın o iç huzuru bulman imkânsız
Avrupa'da, Amerikalarda
Hadi gittin diyelim, baş başa kaldığında kaleminle yaranla
Ya Ahmet Kaya haklı çıkarsa?
Ya memleket hasreti seni sararsa?
Belki de dünyadaki en kötü şey doğmamış olmayı dilemektir çünkü yaşamak istemiyorsundur ama ölmeye de cesaretin yoktur.
Neşter Yarası
Kalbimi neşter kesti
İğne dikemeyecek
İp yeterince uzun değil
Yaram kapanmadan bitecek
Göğsümden akan kanlar
Ruhumu kirletecek
Sadece beni değil
Benliğimi yok edecek
Dünyanın en ilginç şeyidir gece dörtte uyanık olmak. Her yer çok sessiz ve sakin gözükür o saatte. Bir tek dışarda havlayan köpeklerin sesleri duyulur. Gece dörtler insanın kendiyle baş başa kalabildiği nadir anlardandır. Gerçi o baş başalık her zaman çok da iyi değildir ya! Zihni o saate çok kalabalık ve gürültülüdür insanın. Geçmişi, geleceği... Neyi var neyi yoksa düşünür. Hiç duymayacağı şeylerden pişmanlık duymaya başlar ya da hep pişmanlık duyduğu şeyleri anımsar. Anıları bir anda ona kişisel bir zindan hazırlar. Hayatı üvey evlat muamelesi uygular. Yine de acayip bir şekilde sever insanlar gece dörtleri. Belki de sadece sevdiklerini sanarlar... İnsanoğlu birbirine ve hatta kendine bile gösteremediği yaralarla yüzleşmek için ortak bir saat belirlemiştir. Herkesçe bilinen tek sır gece dörde kadar ayakta kalanlara güneşin hiç doğmadığı, günün hiç aymadığıdır. Çünkü gece dörde kadar ayakta kalanların akılları kendileriyle hesaplaşamadıklarında, kalpleri ise bir türlü vedalaşamadıklarındadır.
Yaşıyorum işte. Bir eksik bir fazla ama asla tam olmayarak.
Zaman yamaçtan aşağı yuvalanıyor,
Keskin kayalıklara çarpıyor.
Hayat film şeridi gibi akıyor,
Anlamlarda takılı kalınıyor.
Oysaki insanlık,
Ne hayata ne de zaman değer veriyor.
Bir kitap insana umduğundan daha çok şey verebilir. Bir kitap insana arkadaşlığı, hayatı, aşkı ve karşıt görüşleri saygıyla kazandırabilir. Bir insanın aksine ama bir insanınkinden fazla değil. Çünkü kitapları yazanlar da insanlar.
Sonuçta, düzenin taraftarı olduğunu iddia edenler yine en büyük düzenbazlardır, değil mi?