İshakaya
@ishak_
...
Durumun gereklerine göre kendisinden beklenen özeni göstermeyen kimse iyi niyet iddiasında bulunamaz. (MK. m3)
...
4185 okur puanı
Nisan 2018 tarihinde katıldı
Akıl sağlığı alanında çalışan çoğu kişi için de aynısının doğru olduğuna inanıyorum. Bu iş bizi çekiyor çünkü hasarlıyız; kendimizi iyileştirmek için psikoloji okuyoruz. Bunu itiraf etmeye hazır olup olmadığımızsa başka bir soru.
Cinayet işletecek öfke şimdide doğmaz. Hatırladığımızdan önceki zamanlardan, ilk yıllarımızdan gelir; o yaşlarda yaşanan taciz ve kötü muameleler yıllar içerisinde birikir ve sonunda patlar. Genellikle de en yanlış hedefe patlar. Çocukluğunun onu nasıl şekillendirdiğini öğrenmem gerekiyordu.
Karakterimiz biz farkında bile olmadan şekillendi. Ben gergin, korku dolu ve endişeli büyüdüm. Bu endişe var oluşumdan önceye dayanıyor ve benden bağımsız olarak var görünüyordu
Okur Takip Önerileri
Yok olan kar taneciklerini bir şekilde yakalamak, mutluluğu yakalamak gibi bir şey; anında hiçliğe dönüşüveren bir sahip olma eylemi.
"Sevgili seçmek, terapist seçmeye benzer," demişti. "Kendimize sormamız lazım: Bana karşı dürüst davranacak biri mi, eleştiri dinleyebilecek, hata yaptığını kabul edebilecek ve imkansız olan için söz vermeyecek biri mi?"
Tanrıya şükür yazmak için bu günlük var elimde. Delirmeme mani oluyor. Konuşabileceğim başka kimse yok.
Güvenebileceğim hiç kimse yok.
Bu günlüğü saklamaya başladım. Küçük odada yerinden oynayan bir parke var. Orada saklıyorum. Neden? Çünkü bu sayfalarda çok dürüstüm.
Bazen dürüst olabilmek uzun zaman ve cesaret istiyor, biliyor musun?
Yirmi beşime geldiğimde evlenmiş olacağımı sanıyordum, biliyor musunuz? Otuzda iki çocuğum, küçük bir köpeğim ve büyük bir kredi borcum olacaktı. Ama işte, otuzüç yaşındaydım ve işler planladığım gibi gitmemişti.
Biliyorsun Theo, kabullenmesi en zor şeylerden biri, en çok ihtiyacımız olduğu zaman sevilmemiş olduğumuzdur. Sevilmemiş olmanın acısı berbat bir histir.
Alicia saldırı altında ama saldıran kendi zihni. Dış dünya değil.
Unutmayın, bebeklik çağı cennet değildir; dehşet zamanıdır. Bebekliğimizde tuhaf, yabancı bir dünyadayızdır; doğru dürüst göremeyiz ve bedenlerimize sürekli şaşarız; açlık ve gaz ve bağırsak hareketleri yüzünden sürekli tetikteyizdir ve duygularımızla başa çıkamayız. Sözlük anlamıyla saldırı altındayızdır. Bizi sakinleştirmesi ve yaşadıklarımıza anlam kazandırabilmesi için annemize ihtiyacımız vardır. O bunu yaparken yavaş yavaş kendi fiziksel ve duygusal durumlarımızı yönetmeyi öğreniriz. Ama kendimizi kapsama kapasitemiz doğrudan annemizin bizi kapsama yetisine bağlıdır. Kendi annesi tarafından hiç kapsanmamışsa bilmediği bir şeyi bize nasıl öğretecektir?
Birinin, o biri Barbie olsa bile, beni ciddiye alması rahatlatmıştı. Ona minnettardım.
Surrey'deki o yarı açık hapishaneyi terk ettim ve özgür olduğumu zannettim.
Yanılıyordum.
O zamanlar bilmiyordum ama artık çok geçti. Babamı içselleştirmiş, benimsemiş ve bilinçaltımın derinliklerine gömmüştüm. Ne kadar uzağa kaçarsam kaçayım gittiğim her yere onu da götürüyordum. İçimde bir cehennem azabı, tamamen onun sesiyle çınlayan, susmak bilmeyen öfkeli bir koro, değersiz, utanç verici bir başarısızlık abidesi olduğumu haykırıyordu.
Tepeyi çıkarken gözlerim doldu. Ne annem ne kendim ne de o evsiz için ağlıyordum. Hepimiz için ağlıyordum. Her yerde çok fazla acı var ve biz, görmezden geliyoruz. Gerçekte hepimiz korkuyoruz. Birbirimizden ödümüz kopuyor. Kendimden ve içimdeki annemden korkuyorum. Deliliği kanımda dolaşıyor mu?