Sahabe kıvamının açılımı:
İmani konularda, tevhid, ihlas ve tereddütsüzlük,
İslami uygulamalarda, hasbilik ve gönüllülük,
İhsan konusunda da gösterişten uzak ve derin bir murakabe hali.
Sahabiler ameli/pratik davranmakla hafızalarına yardımcı oluyorlardı. Çünkü bilginin yaşanması, belleğin işini kolaylaştırır. Yaşanmayan veya uygulanmayan kuru bilgi hafıza tarafından bir süre korunur, daha sonra dışarı atılır. Unutmanın önde gelen sebeplerinden biri, bilginin amele/eyleme dönüştürülmemesidir. Din de zaten ameldir. Yaşanmayan din, yaşatılamaz.
Sahabelerin bu konudaki hassasiyetleri, asr-ı saadette yaşama şans ve bilincinin sorumluluğuna sahip çıkmış olmaları, sünnet pratiği açısından bütün ümmete örnek teşkil edecek bir kıvam/olgunluk belgesidir. Zira onlar dinlerini tartışan değil, anlayan ve yaşayan kimselerdi.
"Ölümü çokça hatırlayan az ile yetinir; sözünün amelinden sayıldığını bilen ise, az konuşur"
İmam el-Evzai
"İlminin artmasını, anlayış ve kavrayışının derinleşmesini arzu eden, kendi çevresinden uzaklaşıp yabancılarla beraber olmayı, gurbete katlanmayı göze alsın. "
Ahmet b. Hanbel Müsned V, 413
Gurbet, herkesten fazla ilim adamlarına yaraşır ve onlar sayesinde gurbet olmaktan çıkarılabilir.