Bir insan doğar doğmaz ölmeye yetecek kadar yaşlanmış olur.
Heidegger
İnsana verilmiş olan hayat "canlı" kalmakla sınırlandırılabilir türden bir hayat değil. İnsan hayatı yalnızca anlamıyla, o anlama doğru tutturulmuş yönle (sırât-ı müstakimle) farkına varılabilir türden bir hayat.
Bilgece yap. Yani koruyarak, yani için titreyerek, yani yıkılmasın diye.
Tutkuyla yap. Sana verilen yaşama gücünü kullan.
Yılmadan, bilgece ve tutkuyla.
Önce yap, sonra açıklarsın.
Yılma ki sıcaktan kavrulana gölgen, suda boğulana elin erişsin.
Demek ki meselenin merkezinde buyruk veren gücün buyruk alışı yatıyor. Buyruk veren güç buyruk verme hakkını korumak için buyruk alıyor. Buyruk verme hakkının tartışılmasını istemediği için de buyruğun muhtevasının tartışılmasına izin vermiyor. Buyruğun muhtevasını tartışamayan millet buyruğa uymak suretiyle bir çıkış yolu arıyor. Tıpkı sokak lambasının altında kaybettiği anahtarı arayan adam gibi. Adama anahtarı nerede düşürdüğünü sorduklarında, bulunduğu yerin biraz ötesini göstermiş. Peki, neden anahtarı düşürdüğün yerde aramıyorsun demişler. Adam "orası çok karanlık, hiç birşey görünmüyor" diye cevap vermiş. Biz de öyle yapıyoruz şimdi. "Tâbi-metbû ilişkisini tartışmamız yasak. Biz de yasak olmayan şeyleri tartışıyoruz. Daha doğrusu yasakçının yasakçı vasfına dokunmadan konuşuyoruz. Düşünceler serfediyoruz, ama düşünce özgürlüğünü elde etme konusunu dışta bırakarak. Politik atılımlar peşindeyiz, ama yasaklı politika yapmayı peşinen kabullenerek. Kimliğimize sahip çıkmak istiyoruz, ama kişiliğimizi geliştirme imkanlarını feda ederek.
Türkiye'de çeşitli düşünceler var; ama düşünce özgürlüğü yok.
Düşünce özgürlüğünün daha iyi tanındığı, demokratik hakları kullanma alanının genişlediği, insan kişiliğinin gelişmesi yolunda mesafe katedilen bir Türkiye'de mi yaşıyoruz? Hayır, kesinlikle hayır. Bugünkü Türkiye dar kalıplarla düşünenlerin, demokratik hak ların neler olduğunu dahi bilmeyenlerin bağımsız ve özgün kişilik kazanmaktan korkanların ülkesidir.
Tarihin yükü herkes kadar müslümanların da sırtında. Ama acaba Müslümanların mevcudiyeti sadece kültürel bir mevcudiyettenmi ibaret?
Önce bu ülkede yaşayan herkesin önem taşıdığı bir hayat tarzı inşa etmek zorundayız. Yani her yurttaşın birinci sınıf yurttaş olduğu bir Türkiye. Bu görevin aksatılmasına yol açan her eğilim aksaklığın devamını isteyen eğilimdir.
Bir ülkede enflasyonu durdurmayı başaracak bir güç doğmamışsa veya o ülkede enflasyonu azdırmak suretiyle güçlenen zümrenin borusu ötüyorsa o ülkenin dünya siyasetinde oynayacağı rol sürekli olarak başkalarının oynatacağı rol olacaktır. Bir ülkede}ke topraklarının çölleşmesine, eğitim kurumlarının sefaletine bir çare bulamıyor, daha korkuncu, çare aramıyorsa o ülkenin dünya siyaseti muvacehesinde "irade" sahibi olduğunu, olabileceğini söylemek saçmadır.
PolonyalIlar sosyalizmi şöyle tarif ediyormuş: "Sosyalizm kapitalizmden kalkarak kapitalizme varmak için katedilen uzun ve meşakkatli bir yoldur."
Toplum hasta, çünkü biz insanlar kaderimizin kendi elimizde olduğu varsayımına uygun davranıyoruz. Karşımıza çıkan meselelerde çözümü yine o işi mesele hâline getirenden bekliyoruz. Kendimizi "müstağni" saymasak bile, kendi istiğnasından güç alarak hareket edenlerle birlikte yaşamayı reddetmiyoruz. Onlarla birlikte hareket ediyoruz. Dost bildiklerimize pratik çareler öneriyoruz. Onlara hakkı ve sabrı tavsiye etmiyoruz. Çünkü dostlarımız bizden pratik çareler bekli yor ve nedense sabrı artıracak, hakkın yolunu genişletecek bilgiye sahipmiş gibi davranıyorlar.
Biz kendi felaketimizi üretiyoruz. Felaket sadece bizim çalışmamızdan beslendiği, sistemin ayakta duruşunun bedelini bizler ödediğimiz için felaketimizi finanse ediyoruz
bir pazarlık yapalım sizinle ey insanlar!
Bana kötü
bana terkettiğiniz düşünceleri verin
o vazgeçtiğiniz günler, eski yanlışlarınız
ah, ne aptalmışım dediğiniz zamanlar
onları verin, yakınmalarınızı
