Hep merak ediyorum acaba başkalarıda okuduğu kitaplarda aaaa bu benim dediği bir karakter oluyor mu yoksa bana mı özgü varsa yoruma yazar mısınız ? Mesala ben Ahmet Altan İsyan Günlerinde Aşk kitabında ki Hediye karekteriyim...
Ahmet Altanın İsyan Günlerinde Aşk Kitabında Hediye isminde bir karakter var ve ömrümün sonuna kadar unutamıycam..
Türkiye Yazarlar Birliği’nin Necip Tosun’a Hazırlattığı Okunması Gereken 99 Türk Romanı Listesi
Nâmık Kemal (1840-1888), İntibah
Ahmet Mithat (1844-1912), Felâtun Bey ile Rakım Efendi
Recâizâde Mahmut Ekrem (1847-1914), Araba Sevdası
Şemseddin Sami (1850-1904), Taaşşuk-ı Talat ve Fitnat
Mizancı Murad (1854-1917), Turfanda mı Turfa
Bir keresinde Osman'a, 'Eğer hayatım, kırılacak bir eşya, bir bardak ya da bir vazo, ne bileyim öyle bir şey olsaydı eğer, bunu tutması için Hediye'ye verirdim,' demişti, 'ondan başka herkes, bir dalgınlık anında onu bir yerde bırakabilir, düşürebilir, bir acı duyduğunda elinden atabilirdi ama o, hiçbir zaman, hiçbir şartta onu elinden bırakmazdı.
Ahmet Altan, İsyan Günlerinde Aşk s.487
"İnsanların aşk dedikleri acaba bu dokunmadan hissedilen bu sıcaklık mıdır?"
İsyan Günlerinde Aşk, Ahmet Altan
İsyan Günlerinde Aşk
Büyük kederleri unutturacak büyük mutluluklar bulmak, derin ve keskin acılar yaşamakta olan insanlar için neredeyse imkânsızdır; taşınması zor bir azabın altında ezilen insanlar, bazen büyük bir mutluluk ihtimali kapılarını çalsa da o kapıyı açacak gücü ve cesareti kendilerinde bulamazlar, hatta sessizce durup kapılarını çalan bu beklenmedik yolcu gitsin diye beklerler; kederli insanları yeniden hayata döndürüp yüzlerini gülümsetecek tılsım küçük, ani ve kısa sevinçlerde gizlidir.
...
Dönem romanları;
maaşlar az, hayat pahalıydı diye başlayacak.
Hep "isyan günlerinde aşk" olacak değil ya enflasyon günlerinde aşk.
Yeni kitabımın adı...
.
Hayranlık sevgiden daha etkileyicidir"demişti Nizam Osmana'a " sevecek birisini her zaman bulabilirsiniz ama yeryüzünde hayran olunacak o kadar az insan var ki...
-İsyan Günlerinde Aşk-
Falih Rıfkı Atay
_Çocukluğumuzda Türk, kaba ve yabani demekti. İslam ümmetinden, Osmanlı idik. Vatan sözü yasaktı. Padişahın kulları idik. Okul çıkışında ’Padişahım çok yaşa’ diye bağırırdık. Arap’a Arap, Arnavut’a Arnavut, Rum’a Rum, fakat kendimize Osmanlı derdik. Bütün ekonomi, bütün iç ve dış ticaret, bakkallara kadar çarşılarımız, kadrolarında bir tek Türk