Güçsüz bir kölelikten güçlü bir efendiliğe
Hayatın manasını ifade eden bir 'symbole'e sahip değilsiniz
Geçmiş onu bırakmıyor, o geleceğe erişemiyordu. Geçmişten kalan acılarının sahibi uzaktaydı, gelecek ise kısa bir deniz yolculuğunda bile vaat ediciliğini kaybedecek kadar anlamsız ve cazibesiz gözüküyordu.
Bazen, acı, onu yaratan insanın bir parçası gibi gözükür, ondan kopmak acıyı yaratandan da kopmak gibi gelir...
Bazen unutuyordu Mehpare Hanım'ı, birkaç gün aklına hiç gelmiyordu, sonra birdenbire, içi acıyla kavrularak hatırlayıveriyordu, böyle zamanlarda sığınacağı hiçbir şey yoktu, ne bir işi ne bir mücadelesi ne de dostları.
"Sevdiğin kadına güvenmenin lezzeti hiçbir şeyde yok, bunu yaşayan bunun esiri olur."
Felsefe, dinin huzursuz kardeşidir.
Herkes kendinde olmayanı arardı, bazen o aradığı başkalarının bulmaktan korktuğu bir şey olsa da.
Ölmeyi becerememek ne hazin bir utanç, tahmin edemezsin.
"Kaderle ilgili pazarlık yapacak birinin olmasını istiyor bazen insan," diyecekti, "Tanrı pazarlığa yanaşmadığına göre pazarlık yapacak şeytandan başka kim kalıyor?"
Günah sözcüğü, bir kadınla bir erkek arasında her telaffuz edildiğinde, o kadınla o erkek kim olursa olsun, kendi yakıcılığını ve çekiciliğini yaratır.
Allah'a inanmamız gerekmiyor ama din niye var diye de sormalıyız. Hayati anlamaya çalışıyorsak, hayatın her parçasını da anlamaya çalışmalıyız... Allah'ın olmasını isterdim, kaderimizi gönül rahatlığıyla ellerine bırakabileceğimiz kudret bulunsaydı bir yerde, hayat daha kolay olurdu ve dindarların kendi hayatları hakkında hüküm vermesini sükûnetle bekledikleri bir mercileri bulunuyor doğrusu.
Yıllarca ağır bir istibdat altında ezilerek susmak zorunda kalan, kendi sessizliğiyle zehirlenen bu kalabalık, şimdi ilk kez konuşma imkânı buluyor; kime kızacağına tam karar veremediği, hatta bunu pek de düşünmediği, İslam'ın yeryüzündeki gölgesi olan Halife Hazretleri'ne kızmak gibi büyük bir günaha da alışkın olmadığı için, İttihatçılara kızıyor, daha önce çektiklerini unutup o günkü acılarının sebebini meşrutiyet olarak görüyordu.
En küçük bir muhalefete bile tahammülleri yok, derhal tehdit, şantaj.
Dilara Hanım, daha alt sınıflardan, kaba, vahşiliğe ve zorbalığa yatkın erkeklerden hoşlanırdı; onu heyecanlandıran erkek bedenindeki o hayvansı şiddetti, o şiddeti kendi bedeniyle eğitip evcilleştirmekten zevk alır, eğittiklerinden sıkılır, eğitemediklerine tutulurdu...