Belki birgün sararım yaralarımı kendi ellerimle. İyileşir kırılan yanlarım, iz kalır elbet.
Ama asla unutmam.
Ne yara açanı, ne de kalbimi kıranı.
Günü geldiğinde her şeyin ilacı olan zaman onlara dert olacak. Sabretsinler.
Bunca pisliğin, yalanın, nankörlüğün döndüğü bir zamanda, daha iyi biri olmaya, kendime yakışanı yapmaya çalışıyorum hep. Sonuç hayal kırıklığı bile olsa, ben elimden geleni yaptım diyebilmenin iç rahatlığıyla, başım dik kalkıyorum hepsinin altından.
Bu bana yeter.