Hiçbir korkağı yoktur ki dünyanın
Kendinden daha korkağını bulmasın
Haddini bilmezliği bir yana, ta kendisidir
Boş kuruntular peşinde koşanların
Önlerindeki tehlikeyi görecek yerde
Başı göklerde dolaşanların.
İNSANIN YERE SERDİĞİ ASLAN
Bir resim sergisi açılmıştı.
Orada, ressam, tek bir adamın yere serdiği Kıpırtısız bir aslan resmi çizmişti.
Bakanlar bundan övünç duyuyorlardı. Geçerken yolu oraya düşen bir aslan: “Görüyorum ki, gerçekten size burada Bir zafer sunulmuş. Gerçeği değiştirme özgürlüğünü göstermiş size ressam. Bizimkiler resim yapabilselerdi şayet,
Üstün çıkan biz olacaktık elbet."
Tatlı gölgeliklerde arsızlar eğleşiyor hep.
Yazık! diye haykırıyorum,kahroluyorum:
Değer bilmezlik ve kötüye kullananlar,gündemimizden düşmeyecek, yazık!
Dünyada buna benzer nice şeyler bilirim ben:
Uzaktan bir şeydir de,yakından bakınca bir hiç.
Alışkanlık bizi evcilleştirir.
Zaman geçtikçe gözümüzde olağanlaştırır.
Yaşlı bir adam eşeğine binmiş giderken
Yeşermiş otlarla dolu bir çayırdan geçiyormuş.
Adam, hayvanını oraya salıvermiş.
Karakaçan hemen çayırın ortasına dalmış. Yatmış, yuvarlanmış, eşinmiş, zıplamış, Otları koparıp yemiş, orayı tertemiz etmiş. Tam bu sırada yaşlı adam seslenmiş: Düşman geliyor, hemen tüyelim!
- Neden? diye sormuş arsız,
Sanki o beni iki kat mı dövecek,
Sırtıma iki kat yük mü vuracak?
- Hayır, demiş ihtiyar, kaçarken.
Benim kime ait olduğum hiç önemli değil, demiş eşek.
Sen kendini kurtarmaya bak, beni bırak da otlayayım. Bizim düşmanımız, sahibimizdir. Bunu bilir, bunu söylerim size.
Aldatanı aldatmanın keyfi katmerli olurmuş.
Sabır ve zaman,öfkeden daha güçlüdür.
BİR OKUN YARALADIĞI KUŞ
Öldürücü bir ok saplanmıştı kuşa.
Kuş tüyü takılıydı okun ucunda.
Bu durum, üzüntüsünü artırıyor,
kuş acı içinde şöyle diyordu:
Kendi felâketine katkı sağlamak bu olmalı!
Zalim insanlar! Ölüm araçlarınızı uçurmak için
kanatlarımızı kullanıyorsunuz.
“Kötülerin hakkı ceza görmektir:
Ceza yersiz de olsa yerindedir.”
Sayfa 56Kitabı okuyor
HEYBE!
Biz insanların durumu biraz farklı:
Bazen vaşaklara benziyoruz, bazen köstebeklere.
Kendimize ait bütün kusurları bağışlıyoruz,başkalarınınkileri hiç affetmiyoruz.
Herkes başka gözle görüyor kendini, geleceği görmüyor hiç kimse.
Sanki iki gözlü heybeler vermiş Tanrı bize; Geçmişte olduğu gibi bugün de; koyup duruyoruz kendi kusurlarımızı heybenin arka gözüne, başkalarının kusurlarını heybenin ön gözüne!
Hani demişler ya:
Sahip olduğumuz şeyler,
sahip olacaklarımızdan daha değerlidir.
Bilge kişi,bilmediğinden sakınır!