İnsan doğasının bu denli dirençli olması gerçekten mükemmel. Ne olursa olsun, engelleyici neden herhangi bir biçimde ölümle bile olsa da ortadan kaldırıldığında umut ve neşe ilkelerimize çabucak geri dönüyoruz.
Öyle acınası durumdayım, öyle üzgün, yaşam da dahil, dünyadan ve içindeki her şeyden öylesine bıktım ki şu an ölüm meleğininin kanat çırpışını duysam umursamam.
Bir keresinde adamın birinden Shakespeare sevmediğimi yazmaya hakkım olmadığını anlatan uzun ve öfke dolu bir mektup almıştım. Gençler bana kanıp Shakespeare okuma zahmetine bile girmeyeceklerdi. Böyle bir konum almaya hakkım yoktu. Sayfalarca bunu söyleyip durmuştu. Cevaplamadım. Ama burda cevaplayacağım:
Siktir git lan. Hem ben Tolstoy’u da sevmem. BITTI