Hacib'in, Oğuznâmelerin aksine (özellikle Dede Korkut Kitabı) kadına yönelik olumsuz genellemeleri çokça irdelenen bir konu. Türk dili ve düşüncesi açısından, Karahanlılar'ın İslâm ile tanışmalarından önceki çağlara ışık tutması, İslâmla birlikte Türk diline ve düşüncesine giren Arapça kavramların Türkçe karşılıklarını serdetmesi, hülasa kendi çağının insanının evreni kavrama usullerine yönelik önemli bilgiler içermesi, kadın ve kızlar hakkındaki ipe sapa gelmez sözlerini olumlamaz. Bu sözlerin ipe-sapa gelmemeleri, bu çağın nazarıyla bakıldığında ortaya çıkan bir tespit değil, çağları aşkın bir bakışın tespitidir. Zira Hacib siyasetnamesinde; erkeğin kadına bakışında ve kavrayışında, ne kümülatif töreye ne de dine uymayan habis sözler serdetmiştir. Eserin bu ibretlik/olumsuz yönü, onu Türk dilinin en mühim kaynaklarından biri olmaktan da beri kılmaz. Kıldığını öne sürenler -çoğunlukla- anakronik bakışa sahiptir ve kendi çağlarının cari akımlarına -feminizm gibi- yönelik usulsüz temayülleri tarihi kör topal okumalarına sebep olmaktadır.