Yağmur bu gece de çok güzel yağıyor. Sessiz sessiz izlettiriyor bana yaşadıklarımı, yaşattıklarımı, nerede ne kadar var olduğumu.
Gizlemek ne kadar zor bir şey. Konuşmak da zor diyorlar ama söyleyememek daha acı değil mi?
Bir az önce bir film izledim. "Geride bıraktıklarını, seni geride bırakmayı göze alanları düşünmeden cesurca yaşa" diyordu o kadar haklı bir cümle ki.
Neden beni önemsemeyen insanların hayatımda olmamaları beni bu denli üzüyor diye sorguladım.
Bazı insanlar bize ders vermek için girmiyor muydu hayatımıza. Bu gerçeği hep unutuyorum sanırım...
O beni seviyor yapmaz cümlesi artık bana yabancı geliyor mesela.
Sevildiğinden hiç bir zaman emin olamazsın diyor ya doğru.
Aslında çok önemsediğimden de değil bu düşüncelerim sadece neden diye sorgulamak beni rahat bırakmıyor.
Sanırım, bu hala emeğe değer verme duygumu kaybetmediğimi gösteriyor.
Sonuçta hala gülebiliyorum neye ne kadar değer vermen gerektiğini öğrenmek hayat adına bir kazanım benim için.
O yüzden ne kadar yanılsam, yanlış insanları sevsem, güvenmemem gereken birine güvensem, takılıp düşsem de gökyüzünü hiçbir nefes kirletemez . Kafamı ne zaman yukarı kaldırsam hala nefes aldığımı hissedip, beni güzel şeylerin beklediğini düşünüp mutlu olurum....
Umarım bir şeyi kazanırken neleri kaybettiğinizin de farkında olup mutlu ola bilirsiniz.
Çünkü kaybettiğimiz şeyler geriye dönüp baktığımızda hiç bir zaman bizimle olmaz...
değecekse koş, değmeyecekse zaman kaybetme.
Plansız şeyleri seviyorum ben; ansızın yola çıkmayı, kafama göre rota belirlemeyi, rastgele bilet almayı, hesapsız sevgiyi, aşkı ve rahat hissetmediğimde de gidebilmeyi; hayatı çözemedim belki ama ana prensibini kavradım, değecekse koş, değmeyecekse zaman kaybetme.