KIRIK KANATLI BİR KUŞUN UMUDUYLA…
Unutamadığım tek bir kare var aklıma geldikçe hıçkırarak gizlice ağladığım. Tüm ailesini kaybettiği o karanlıktan burnu bile kanamadan çıkan o bebeğin olduğu kare…
Küçücük bedeni uyku tulumunun içinde sanki ona zırh olmuş da korumuş onu. O yığıntı sanki ona kas tüyünden yatak olmuş da mışıl mışıl uyutmuş onu. Seni görene kadar çocuk memleketime
Gözlerimi açıyorum, düşüncelerime o kadar dalmışım ki önümde uzanan mavi sonsuzluğun kıyıya vuran seslerini ancak o zaman hatırladım. Karşı kıyıda süren yaşamı izliyorum bir süre, mesafe uzak olsa da dağın eteğindeki yolda giden arabaların farları ve yolun sonunda kendine yer bulmuş kasabadaki tüm ışıklar rahatça seçilebiliyor. Büyük
Hayatım boyunca ailem dışında pek az insana hatta hiç yok denilecek kadar az insana inanmışımdır. Birine çok inandım, aşırı vefalandım ve ben bu yolda çok incindim, parçalandım. Ruhum dagıldı, kim bilir nadiren de olsa aklım gitti. Gitmeye çalıştım, can kırıklarım kendisini acıtmasın diye. Ama yine gidemedim. Kaldım. Sükunet içinde. Kalbim çok agrıyor be neden böyle yaptın ki. #umutbirgökyüzü