Üşüyorum Sensiz
Üşüdü kalbim
Dondu hislerim
Yüreğim buz kesti
Kaskatı bedenim
Kara
En karasından bir haber
Soğuk bir hançer
Deldi kalbimi
Kalakaldım hasretin ve hüznün ortasında
Yalnız
Yapayalnız
Üşüdü ellerim
Gözlerim
Bir boşluğa dönüştü benliğim
Ertelendi artık biliyorum
Ümidim
Hayalim
Temennim
Dilimde yarım kalmış cümleler
Yüreğimde kopan fırtınalar
Kalbimde bir yara, derin ve acı dolu
Kalp kırıklığına gömülü bir aşk hikayesi
Gelip geçti sevgi, sıcak ve masum
Gözlerimizde parlayan umut ışığı
Ama karanlık bir gölge çöktü ardından
Ben Eftalya Atalar, elimde bir bıçak taşımış, tam göğüs kafesime yaslamış, kalbimi delip geçeceği anı beklemiştim; evet, o bıçak kalbimi deldi az önce.
Ben Eftalya Atalar. Kendime itiraf edemediğim her gerçek için gün geçtikçe daha fazla delirecektim ama artık itiraf edebiliyor, biliyordum.
Ben Eftalya Atalar, sahiden de aklını kaybetmiş bir kadınım, hayatımın yazılı olduğu defterde bugünden sonra her cümle, bir sonraki cümlede neler olacağı tahmin edilemeden yazılacaktı, biliyordum ama bu kadarı çok fazlaydi; beklenilemezdi.
Ve ben Eftalya Atalar, aklımı tamamen kaybettim, sebebi kalbim; korkak değil aslında cesur kalbimin ise nerede olduğundan ziyade artık ne için attığını biliyorum.
Sevda mıdır bu, efendiler¿
Heyhat, seviyorum seni
Ömrümün son zerresi sanki
Sonsuzluk parçalamakta yüreğimi
Kalbin deldi ki kalbimi
Gözlerin dağlamakta bu denli beni
O küstahlığın ki
Deli etti beni...
~bendeniz