İsmet Özel of not Being a jew
İniyorum kulelerinden katil
iniyorum maktul minarelerden
taraçadan, bahçeden
ilk tanıyı bulanların indikleri her yerden
ilk tanıyı bulandıran bir vaşakla birlikte
değdikçe ayaklarım merdiven alçalıyor
açılıyor leşlerin, atmıkların cesurane
canlıların korka korka uzandıkları zemin
Of Not Being A Jew
İniyorum kulelerinden katil
iniyorum maktul minarelerden
taraçadan, bahçeden
ilk tanıyı bulanların indikleri her yerden
ilk tanıyı bulandıran bir vaşakla birlikte
değdikçe ayaklarım merdiven alçalıyor
Of Not Being A Jew
İniyorum kulelerinden katil
iniyorum maktul minarelerden
taraçadan, bahçeden
ilk tanıyı bulanların indikleri her yerden
ilk tanıyı bulandıran bir vaşakla birlikte
değdikçe ayaklarım merdiven alçalıyor
açılıyor leşlerin, atmıkların cesurane
canlıların korka korka uzandıkları zemin
ağzımda kef
iki gözIerimde mil
iniyorum kulelerinden
Mem nelere gark olmadı Zin'in ateşi için
Ferhat dağlar delmedi mi Şirin'in düşü için
Kusur ise her saniye her yerde seni anmak
Mecnun az mı yemin etti Leyla'nın başı için
Sesi yorgun gözlerinden uykusuzluk seçilir
Görkeminin zerresinden Ağrı Dağı küçülür
Gecelerin kollarında leblerinin bal suyu
Aydan dökülürcesine kana kana içilir
İnsan olmak bu kadar mı zor? Kafamda deli sorular. Bilmiyorum kafamda mı deli sorular yoksa deli olan kafamda, sorulara mı iftira atıyor. Sahi kim bu Suçlu olan; kafam mı yoksa sorular mı? İşte şimdi sorular cevapsız kalmıştı. Sahi bu soru neden soruldu? Belirsizdi. Zaten sorunda bu değil miydi? Belirsizlik... İnsanı yıkan belirsizlik değil mi? Neden cevapları bulmak varken bir problem de takılıp kalır insan. Zorluk problem de mi yoksa insan olmakta mı?
Şahsıma aittir.
Kader nedir?
🕊️ "Kuşlar da kaderle uçar." diyordu ya hani Zarifoğlu.
Peki, kader neydi?
Bize ait olan bir şey mi,
Bizden gayrı olan bir şey mi?
Ne kadarı bize ait?
Ne kadarından sorumluyuz,
Ne kadarına boyun eğmemiz gerekiyor ya da
Ne kadarına itiraz edebiliyoruz?
İtiraz edebiliyor muyuz hakikaten?
Ben en çok bu kısım üzerine düşünüyorum son
Aşk… Ne kadar da her şeyin üzerinde bir güç. Size kim olduğunuzu, nereden geldiğinizi, nereye gittiğinizi unutturur. Sahi kimdim ben seni tanımadan önce? Bir fikre ait miydim? Hayatta bir gayem var mıydı? Gitmekten hoşlandığım yerler, sevdiğim yemekler, bana eşlik eden müzikler var mıydı? Şarkıda ‘’ben senim, sen ben arama boşuna’’ diye boşuna dememişler. Seni tanıdıktan, sevdikten sonra o kadar sana ait bir parça oldum ki parça demek hafif kalır. Sen neyi sevdiysen o oldum, nelerden hoşlandıysan, neleri yapmaktan zevk aldıysan onları sevdim. Senden geçilmez oldu her yanım. Sonra unuttum kendimi. Sen olmadan da, sen olmasan da bir ‘’ben’’ var mıydı? Eksik kalan yanlarımı tamamladığını düşünürdüm hep gelişinle. Ama gidişin tamamımı aldı benden. Hiçlikten geldim ve hiçliğe doğru uzanıyorum. Yanlış duymadınız. Bir ‘’hiç’’ olmak istiyorum. Hiç kimse değilim ben. Ne sevmeye ne sevilmeye gücüm yok artık. Bir toz bulutu kadar hafifleyip havaya karışmak istiyorum. Bu dünyadan geçmemiş olmayı diliyorum. Ardımda tek bir göz bırakmak istemiyorum pınarlarından yaşları süzülen. Bir karıncanın yaşamı kadar değersiz kılınsın yaşamım istiyorum. Geçip gitsinler yada üzerime basıp canımı alıp gitsinler farkında bile olmadan istiyorum. Tıpkı senin gibi.
Deneme
Meçhul bir şair aşkı şu satırlara sığdırmış.
Aşk zahiren üç harf gibi gözüküyor,
Batın’daysa her harfinde ayrı bir sır vardır…
Aşk seni rahmana ulaştırıyorsa aşktır…
Eğer nefsine ulaştırıyorsa bu aşk değil tutkudur. Ve bir süre sonra biter.
Ama aşk böyle değil. Dağı seversin, taşı seversin yahut bir güzeli seversin, lakin güzelliği O’ndan bildiğin