Hüzne bulanmadan yaşanmıyor ki olric...
İlk açılan yaranın bir daha kapanmayacağını…
ilk kopan fırtınanın ömür boyu dinmeyeceğini…
hep ilk olanın ne varsa aniden değiştirileceğini
nereden bilebilirdin ki olric... Şehirler değiştiriyorum…olric…
"içimden şehirler geçiyor sen her durakda duruyor inmiyorsun"lara takılıp kalıyorum… Şehirler değişiyor olric… ben değişiyorum… değiştikçe kanıyorum… dünya da değişiyor ya...
Bir yaşanmışlıklar olduğu gibi duruyor işte...
"Sen yok desen de... ay dolunay işte..."
İnsanların kötü olduğunu görmek beni şaşırtmıyor ama bu yüzden hiç utanmadıklarını görünce hayretler içinde kalıyorum...
- Goethe 
Johann Wolfgang Von Goethe
Johann Wolfgang Von Goethe
"İnsanların ne kadar kötü olduğunu görmek beni hiç şaşırtmıyor. Fakat bu yüzden hiç utanmadıklarını görünce hayretler içinde kalıyorum."
Karalamalar 1
Birşeyler yazmak istedim, ama ne yazacağımı da bilmiyorum :) yine bir yazma aşkı geldi ama işte yazacak birşey de yok, günüm günlerim bir koşturmaca içince geçiyor, işten güçten kafayı kaldıramıyorum tabirini yaşıyorum. Uykusuzluk da cabası. Cabası derken baya hayatımı etkileyen bir faktör bu aralar uykusuzluk. Hep uykudan kısıyorum. Telefon da vaktimi alıyor. Telefon da iyice sarhoş ediyor tabi. Karışık işler. Karışık duygular. Bu yaşlarda bir oturmuşlukta geliyor. Biraz herşeyi geldiği gibi kabul etmek, biraz izlemek olayları, herşeye ani tepkiler vermemek. Neyse politik doğruculuk yapmayım. Bu tabiri duyuyordum ama dün bir yazıda anlamını iyice kavradım. Politik doğruculuk. Yani yazarken veya birşey üretirken veya konuşurken mesaj verme kaygısı ile yapmak, bu aslında sıkıcı birşey. Bende sık yapıyorum galiba. Neyse bu saatte kafamda durdu artık. Bu kadar saçmalama yeterli :) sabah iş güç var, yine uykular haram. Yaşadığımız çağın problemi uykusuzluk mu yoksa sadece benim problemim mi bilmiyorum :) yapacak birşey olmasa da bu sefer dizi film ile uykusuz kalıyorum. Hayırlısı bakalım.
Sessizce yontuyorum karanlık geceyi
Yüzünü okşadığım parmaklarla
Soğuk mânâlar fışkırıyor derinden
Gökyüzüne saçtığım umutlarla
Sıyrılıyorum düşlerden hayalden
Baş başa kalıyorum kara bulutlarla
Ben üşümesin diye örtüyorum bu acıları
Sen durmadan esiyorsun serin sancılarla
İçten gelen
Tıkanmış hissediyorum , tamamlanmamış. Zaman içinde akarken sakince, bir yerde durup kalıyorum , nedensizce yol duruyor. Huzursuz ve iç karanlığımla yolda yalnız güçsüz ve arkada kalmış hissediyorum. İleri çok uzakta ışık benden yana değil gibi.. eksik olan ne neresindeyim yolun bilmiyorum , günler günleri kovalıyor insanlar yoldaşım oluyor , bir bir mutluluk ekleniyor fakat tıkanıyorum. Nedir bu yoksunluk ? İhtiyacım neydi? Öylece bırakıp devam mı etsem yoksa bu döngüde kendime yer mi arasa emin değilim. Ama bıraksam karanlık hakim gelecek , ilerlesem halim yok . Belki aşırılıktır beni bu hale getiren , mutlu huzurlu devam eden yoldur belki.. belki gelmeyen destektir beni yorgun kılan , aradığım , bakındığım ve özlemini çektiğim.. gerçi nedir , nerdedir bilmem de .. vuslatı zor , kokusu yakın bir acı bu.. kayboldum sanki zamanda , hangi ana aitim hangi kitabın sayfasıyım .. nedir hayalim , istediğim var mıydı yaşamdan? Ben şu ben miydim??