Hayatımda en az çaba harcadığım faaliyet öğrenciliğimdi.
Evde habire para konulu kavgalar yaşardık.
Gitme! Sende gidersen ben iyice dağıtırım. İyi, kötü yine sen ayakta tutuyorsun beni.
Belli bir kültür ve terbiye ile büyütülmüş, maddi sıkıntı çekmemiş ama hep en çalışkan, en olgun, en terbiyeli olmak zorunda kalmış çocuklardık.
Sen dünyanın en inatçı insanısın, kendini cezalandırmayı kafaya koymuşsun, sevmemeye yemin etmişsin.
Sanırım yalnızlıktan korktuğum için onu terk edemiyordum.
"Ne yani tıp okudum diye ölmek isteyemez miyim?"
Yaşadıklarımız, anılarımız, tanıdıklarımız, ağrılarımız, sancılarımız aynıydı.
Servisteki tek bağımlı bendim, benim dışımdakiler hep deli dediğimiz hastalardı. Hepsi o kadar mutluydu ki... Hemen hepsi çok eğlenceli insanlardı. Bazen doktorların onları iyileştirmeye çalışarak kötülük yaptıklarını düşünüyordum, bu halleriyle öylesine zararsız öylesine dingin görünüyorlardı ki onları toplumun o boktan karmaşasına sokmaya çalışmanın ne alemi vardı anlamıyorum.
Ailem, okulu da bırakmanın ardından benden ümidi tamamıyla kesti. Annem şimdiye kadar para vererek üstüne düşeni yaptığını sandığı gibi, şimdi de para vermeyerek beni eroinden uzak tuttuğunu sanıyordu. Halbuki onun sayesinde para kavramı para psikozuna dönüşmüştü. Bizimkiler tam olarak nerede yanlış yaptılar? Bunu çözebilmiş değilim ama eğer bir çocuğum olsaydı ona para denen zırvalıktan hiç bahsetmezdim. Hele “doktor ol, para kazan, yaşlandığımızda bize bak” hiç demezdim. Sokakta para için birbirlerini düzen insanları görmesin diye belki evden çıkarmazdım. Hatta tıbben sakıncalı olmasa karşı cinsten bir çocuk daha doğurur, onları çiftleştirir, topluma ihtiyaçları kalmasın diye her şeyi yapardım.