Ezgi
@kandata
Is there really any value, to this thing we call living? 太宰
Ankara
71 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
128 syf.
·
Puan vermedi
Bir süre sonra kent yaşamı başlayacak. Tüm iş yerleri çalışan insanlarla dolacak. Sürekli çalışan fabrikalarda işçiler vardiya değiştirecek. İstasyonlarda trenler duracak. Trenler kalkacak. Gökyüzünde uçan uçaklar, dünyanın belli havaalanlarına doğru göklerde yol alacak. Gemilere arabalar, eşyalar yüklenecek, insanlar binecek. Uykusuz gece
Öylesine zarif bir hanımefendinin bile böyle dolaplar çevirdiği bir dünyada benim gibi birinin karanlık bir yönünün olmaması imkânsız diye düşündüm. Bu dünyanın ahlak anlayışı, eksilerin toplanıp artının elde edildiği o kart oyunları gibi miydi? Eğer bir tanrı varsa çıksın göstersin kendisini!
Okur Takip Önerileri
Ben var ya, öyle kendini beğenmiş biri gibi gözüküyorum ama aslında ölmeyi öyle çok istiyorum ki, elimden bir şey gelmiyor. Doğduğum andan itibaren ölümü düşünüyorum. Ölmem herkes için daha iyi olacak. Bu bir gerçek. Yine de ölmek öyle kolay bir şey değil. Tuhaf, korkutucu bir tanrı gibi bir şey benim ölümümü engelliyor.
"Daha yapacağın şeyler olduğu içindir."
Yapacağım şeyler diye bir şey yok. Şaheserim de kötü eserim de yok. İnsanlar iyi derse iyi eser oluyor, kötü derlerse kötü. Ne yönüne çekilirse i yöne gidiyor. Korkunç olan ne biliyor musun? Bu dünyada tanrı diye bir varlığın olması. Var olmalı değil mi?
Bazen ansızın yatağıma girer ve bir yaprak gibi tir tir titrerken sıkıca sarılır, "Oof, olamaz. Korkuyorum. Korkuyorum ben. Kurtar beni!" derdi. Bazen ise hezeyanlar içinde uykusunda sayıklar, ağlar ve inlerdi. Ertesi gün ise ruhsuz bir insan gibi etrafa boş boş bakar, ben ne olup bittiğini anlamadan tekrar ortadan kaybolurdu.
Fakat hayat dediğin cehennemin bir parçasıdır, hani derler ya, 'dünyada güzellikten çok kötülük vardır,' diye, gerçekten de öyle. Mutluluğa atılan her adım beraberinde binlerce kötülük getirir.
İki dostun arasındaki güven dünyadaki en büyük hazinedir.
Gün batımına kadar vakit var. Beni bekleyen biri var. Azıcık bile şüphe duymadan sessizce beni bekleyen biri var. Bana güvenen biri var. Benim hayatımın ise hiçbir önemi yok. Özür dilemek için arkadaşımın arkasından kendimi öldürmem hiç kimseyi hissettirmez. Bana bahsettiği güvenin karşılığını vermem gerek. Şu an tek önemli şey bu. Koş Melos!
72 syf.
·
Puan vermedi
İnsanları öldüren Kader, onları görebilmemiz ve gözlerimizi bu cesetlerle doldurabilmemiz için bizi de sorumlu kılıyor. Korku, alışılagelmiş korku, kaçış değil. İnsan gerçeği kavradığı için utanıyor - işte gerçek önümüzde. Her ceset sen, ben ya da biz olabiliriz. Arada hiçbir fark yok. Eğer yaşıyorsak, bunu bir başkasının kirletilmiş cesedine borçluyuz. Bu nedenle her savaş bir iç savaştır. Her şehit, yaşayan canlıya benzer ve ondan ölümünün hesabını sorar.
Kadın aynadaki görüntüsüne:
Her şeyden ayırabilseydim kendimi. Her şeyden, burjuva ya da küçük burjuva, Allah'ın belası gündelik düzenin üstüme saldığı her şeyden...
Yalnız sağlıklı insan aklıyla yaşasaydı değmezdi yaşamaya, can sıkıcı olurdu. Tam aksine, güzel olan, dünyanın gökyüzü altında bir deliler topluluğunu andırması.
Yaşanacak bir yaşam vardır. Binilecek bisikletler var. Görünecek yaya kaldırımları ve tadına varılacak güneş batışları vardır.
Tüm ince duyguların, tüm bağlılıkları, kendini verme isteğini bir tutukevinde gibi ağır bir yük gibi yüreğinde hapsetmek zorunda bırakılmıştı.
Öylece durur. Her insana yabancıdır. Her nesneye yabancıdır. Kendisine bile. Tek başına bir yere gitmeye gücü yoktur. Herhangi bir şeye dayanmayı dener. Ona daha az yabancı olan herhangi bir şeye. Bu kahredici yabancı dış dünyadan daha az yabancı olan bir şeye.