Sema
@kanserduygular
“Ne diye bıraktım gittim onu! Nazlandığı hâlde beni sevdiğini anlamalıydım. Çiçeklerin bir günü bir gününe uymaz. Ama ben gençtim, toydum, sevemedim onu.”
2535.
435 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
"Mutluluğu bulmak için yaşıyorum.. Eğer ölürsem asla mutlu olamam."
Özgürlük? Aşk? Bu şeyleri göremezsin bile. Gerçek değiller.
Amacım yok... Yaşamak acıdan başka bir şey değil. Gelecek için hiçbir umudum yok, hem de hiç...
Okur Takip Önerileri
"Ölmenin hiçbir anlamı yok değil mi?"
Vicdansız insanları öldürebilirdim ama o insanların kalplerini kanatamazmışım gibi geliyordu.
Onların bir kalbi var mıydı, bilmek istiyordum.
"İlkti.
İnsanların rahatsız bakışlarıyla tek başıma karşılaşmamamın ilkiydi. Bakarlardı, korkarlardı, kaçarlardı; insanlar böyleydi.
İnsanların parmakla gösterdiği ve kaçındığı o kız olmak artık rahatsız hissettirmiyordu; ben deliysem Sokak Nöbetçileri de deliydi çünkü.
Biz deliysek, bütün dünyayı bile delirtebilirdik.
Biz akıllanırsak, dünyayı artık çekilmez kılardık.
Biz insanlara alışmayacaktık, insanlar bize alışacaklar, bizi seveceklerdi."
Tarihlere önem veren birisi değildim. Günün sonunda kendimi perişan hâlde bulduğum zamanlar bile aklımın içinde yer etmemişti. Anıları diriydi ama tarihlerini asla hatırlamıyordum. Düşündüm, dü şündüğüm sürede hatırladığım tarihleri gözden geçirdim. İnsanlar mut suz günlerinin tarihlerini hafızasından silebilirdi ama mutlu günlerinin tarihlerini hafızasından silemezdi.
''Biliyor musun? Bunu yapabileceğine hiçbir zaman inanmadım ama ben biraz aptalımdır. İnsanların her zaman iyiliği seçeceğini düşünürüm. Hep de haksız çıkarım.''
Tanıdığım bütün insanlar, onlar huzuru benden söküp aldılar.
Bunların hiçbirisi bana huzuru öğretemedi, huzuru göstermedi; huzursuzluğu daha fazla tatmama neden oldular.
Sevdiklerimi kaybetmekten korkmak; bu duyguyla ilk defa tanışmıştım ama birisinin beni kaybetmekten korkmasıyla ilk defa yüzleşmiştim.
"Her zaman başka bir yol vardır." Gülümsedi. "O yolları göremeyeceğin kadar karanlıkta mısın? Bir sokak lambasıyla o yolu aydınlatırsın. Görünürde hiç mi yol yok? O yolu kendin çizersin."
Bir köprünün ortasındaydım. Sol tarafımda vicdanım vardı, sağ tarafımda vicdansızlığım. Sol tarafımda gerçeklerim vardı, sağ tarafımda yalanlarım. Sol tarafımda yalnızlığım vardı, sağ tarafımda kalabalığım. Tam karşımda ise sadece seçeneklerim ve seçeneklerimden doğan yeni doğmuş ruhum.
Aklıma birçok şey geldi ama bunu yapmadım. Bir kitapta okumuştum, karakteri insanların ölmeden önce söyledikleri cümlelere takıntılıydı ve hoşuna gidenleri not alıyordu. Benim don kurduğum cümlem, bir yere not edebileceği kadar güzeldi; sadece o karakter için bunu bozmak istemedim.
“Annem gibi teslim oluyorum.”
Hayatımdaki güven duygusunun yerini sorguladım. Güvendiğim insanları düşündüm. Güvenip ilerlediğim yolları gözden geçirdim. Bütün bunları düşünmem bana sadece tek bir duygu hissettirdi: Hayal kırıklığı.
Her yalan zamanla gerçeğe dönüşürdü ve her gerçek zamanla bir yalan uğruna hiç olurdu.