Unuttun mu:
Sen kendine yetecek kadar güçlüsün,
Bırak giden gitsin.
her aşkın bir gideni vardır.
Hep var olan hüzün, bir de hiç olmayan yüzün, söylesene yalnızlık bu mu son sözün?
ben seni; acı gününde de yanında olmak için sevmiştim. Her gün tekrar tekrar acıyı bana bırakarak gitmen için değil.
ne başka birinin anısında hatırlanmak istiyorum artık ne de bir başkasını aşk bilip sonradan ağrısına katlanmak istiyorum.
Bir başka hayata ortak olacak cesareti bulamıyorum kendimde. Kim bilir belki de korkuyorumdur yeni birini sevmeye, sevip de yenilmeye.
Artık bıraktığın yerde değil seni unutmak istediğim yerde, kendimdeyim. Başkasına gitmeyi de göze alamıyorum, yorgunum.
Belki bir gün kader bizi bir yerlerde karşılaştıracak. O zaman dilinin ucuna bir soru gelecek ama soramayacaksın:
“Bu kadar içten gülmeyi nereden öğrendin?”
“Acılarımdan!” diyeceğim gözlerinin içine bakarak.
Herkes sana biraz beni hatırlatacak.
Artık seni kim severse sevsin, benim seni sevdiğim kadar güzel sevilmeyeceksin.
İnsan gönlüyle bulduğunu, aklıyla kaybetmemeli,
Bazen insan zor dönemlerden geçer ve o zor dönemlerden geçerken de yanında güvenebileceği insanları görmek ister.
Belki de aşk alnımıza yazılmış en yanlış reçetedir.
Canı yanardı. . .
“Geçmiş olsun!” derdim.
Yüreği burkulurdu. . .
“Geçmiş olsun!” derdim.
“Ama seni seviyorum. . ” derdi.
“Geçmiş olmasın!” derdim.
Niye biliyor musunuz?
Çünkü aşktı benim tek derdim. .
