Gelemiyorum
Dizim yara, yüzüm kara “sana”
Gidemiyorum, senden uzağa bir adım daha ruhum araf, bedenim harap
Sesim ziyan, sözüm yalan ulaşmıyor sana!
Ona Şarkı söyledim, , " bak ben yara gibiyim, gönlündeki yarayı kapat nolur, gönlündeki kara meleğim" satırlarnı söylediğimde "aynen öylesin, gönlümdeki yara gibisin" dedi ve yine aynı şarkıda ki gibi ""kendine iyi bak" dedim ona, iki saat sonra bana, hayata sonsuza kadar veda etti. Ve yinr " ah istanbul İstanbul olalı hiç böyle keder görmedi dedim" yedi kuledi son nefesini verdi. Bende verdim.
Aynaların Ötesi
Her ne kusur varsa, geçen zamanda;
Suçsuzdur aynalar elâ gözlü yâr.
Mecnunlar Mevlâyı bulursa canda,
El olur Leylalar elâ gözlü yâr.
Güzel açar güzelliğin sergisin
Gün ağartır kara saçın örgüsün
Muhabbet faslında ölüm türküsün
Kim söyler, kim çalar elâ gözlü yâr.
Eştikçe iş çıkar işin içinde;
Gençliği hasret yer sevda göçünde.
Bilmez misin, dört mevsimin üçünde
Kar olur yaylalar, elâ gözlü yâr.
Alı al, yeşili yeşilde ara;
Ahirete gider kalpteki yara
Ne yapsan bir daha çıkmaz dallara,
Dökülen ayvalar elâ gözlü yâr.
Vakit dolar, nakit biter kasanda
Sevgi bir kitaptır gönül masanda;
Okusan da olur, okumasan da...
Kapanır sayfalar elâ gözlü yâr.
Abdurrahim Karakoç
şiir aşkına!
Şehrin kirli saçlı kederi ve efsunlu bir öğlen güneşiyle çağlıyor kanlı dere…
İçinde et bırakmış ,can bırakmış bir şiir gibi adın .
Yarama sardığım peygamber çiçeği kokusu ve suyun ince belinden tutmuş bir sevda korkusu ..
Başını eğdiğin küslüğün gölgesinde ağlıyor çiçekler.
Düşüp kendimi incittiğim sabahlar kadar yorgun ve uykulu kalbim.
Gecenin rengi kara..
Canımda tuttuğum, tuz ve yara.