Karamazov Kardeşler
Ezilen bir adama etrafındaki herkesin velinimet kesilmesi son derece ağır gelir.
Karamazov Kardeşler, Dostoyevski (Sayfa 216)
— Tanrıma isyan ettiğim yok,dedi. Sadece "dünyasını kabul etmiyorum."
İşin garip, şaşmaya değer yanı, Tanrının gerçekten var olması değil, böyle bir fikrin, Tanrı ihtiyacı fikrinin, insan gibi vahşi, zararlı yaratığın kafasında yer edebilmesi... Bu derece kutsal, duygulandırıcı, yüksek ve insana onur veren bir düşüncedir bu.
Sorarım size,yüksek düşünceler kimde doğar? Bir köşeye çekilmiş bir zenginde mi, yoksa kendini her türlü maddiyattan,alışkanlık zincirinden kurtarabilmiş bir insanda mı?
Dünyada her şey geçici, geçici olmayan tek şey gerçektir.
Zamanımızda herkes kütleden sivrilerek bireysel bir hayat yaşamak peşinde... oysa kişiliğini belirtmek için kendini geliştirmeye çalışan insan,bu çabalamanın sonunda ruhsal bir yalnızlığa düşer. Böylece dolgun, dört başı mamur bir hayat yerine manevi bir intiharla yüz yüze gelir. Evet,yüzyılımızda herkesin tekliğe kaçması, kendi kabuğuna çekilmesi, varını yoğunu başkalarından kaçırması insanları sadece hemcinslerinden uzaklaştırmak, karşılarındakini de kendinden nefret ettirmek sonucunu veriyor. Biriktirdiği servetin miktarı arttıkça 'Artık kudretliyim, hiçbir ihtiyacım kalmadı!' diye düşünür. Akılsızın, ne kadar çok biriktirse kendisini o ölçüde ölüme götüren bir iktidarsızlığa güttüğünden haberi yoktur,çünkü yalnız kendine güvenmeye alışmıştır o. Toplumda tek olarak sivrilmiş, ruhunu insanlara, insanların yakınlığına inanmamaya alıştırmıştır. Elde ettiği parayla sağladığı hakları yitirmemekten başka derdi,tasası yoktur. İnsan zekası gitgide kişilerin güvenliğiyle rahatının tek,özel çabalarla değil, toplumun birleşmesiyle sağlanabileceği konusunda alaycı bir anlayışsızlık göstermeye başladı. Ama bu korkunç ruh yalnızlığının sonu mutlaka gelecektir,insanlar hep birden, kişilerin birbirinden ayrılmasının doğal yaşayışa ne kadar aykırı olduğunu anlayacaklardır. Böylece herkes, bunca zaman nasıl karanlıkta yaşadıklarına şaşacaktır.
Çünkü insan Tanrıdan çok mucize arar.
İnsanın en değerli anıları aile ocağında geçen çocukluğunun anıları oluyor. Ailede bir parçacık sevgi ve dirlik varsa bu böyledir. Hatta insanın ruhunda iyi, değerli şeyleri bulup çıkarabilecek gücü varsa düzensiz bir aileden de değerli anılar edinilebilir.
"Bulantı verici bir can sıkıntısı,ama ne istediğimi bir türlü bilemiyorum. Hiç düşünmesem daha iyi..."
Canım yaşamak istiyor.
