Korel Erezli'nin "Turuncu Cücesi" mi?
Drew'in "Dolunay Surat" ı mı?
Tugay'ın "Sevgili Avukat"ı mı?
Alaz'ın "Çaylağı" mı?
Bora Karabey'in "Nazlı Sevgilisi" mı?
Mirhan Karan'ın "Kış Güneş" i mi?
Ege'nin "İnci" si mi?
Yankı Sarca'nın "Yuvası"mi
Koza'nın "Güzel Kız"ı mı?
Merih'in "Kar Tanesi" mi?
Asır'ın "17 Numarası" mı?
Murathan'ın "Pamuk" u mu?
Timur'un "Ahu" su mu?
Ediz'in "Şahmeran" ı mı?
Kartal'ın "Lavinia" sı mı?
Karun'un "Saka" sı mı?
Serter Güçlü'nün "Gece" si mi?
Marco'nun "Mandalina" sı mı?
Onur Boysan'ın "güzel" i mi?
Raymalı-aga kendi zamanında çok tanınmış bir cırav (yırcı), bir ozan idi. Daha küçük yaşta ün kazanmıştı. Tanrı vergisi bir yetenek ve kişiliğinin üç güzel özelliği sayesinde bozkırın en ünlü yırcısı, âşık ozanı olmuştu: Güftesini kendi yazar, bestesini kendi yapar ve güzel sesiyle bunları hem çalar, hem söylerdi. Dinleyenler ona hayran
ötüken yayınevi
Yarın, yaratmak zorunda kalacağız,
yeniden
bu dünyanın gerçeğini.
Dünya
duyumsanamadan ayrılır parçalara
Bellek
çürüdü ayaklarımız altında
durduruluyorum ortasında bu
yazılmamış satırın
Hiçbir zaman varmayız
Bulunduğumuz yere hiç ulaşmayız
Kendi içimde döner dönerim
ve her zaman rastlarım yine
aynı adlara,
aynı yüzlere
ve rastlamam hiç kendime.
Ben orta noktasındayım
bir kafesle sarkıtılmış,
sarkıtılmış bir imgenin içinde.
Çıkış noktası geri çekilir,
varış noktası yok olur.
Ne son vardır ne de başlangıç:
Ben duraksamadayım,
ne biterim ne de başlarım
Kendi günlerini yırtıp atan takvim
belleğimin boşluğunda.
Ben kendi gölgelerimin torbasıyım.
bir kağıt üzerinde
şiir kendini kurar
gün nasıl kendini
uzamın ayasında kurarsa
İnandım ölümü gördüğüme
Gördüğümde
Varolmanın öteki yüzünü
Yargılı
Zamanı öldürmeye:
Azar azar
Ölürüz.
Bahçe bir yer değildir:
Koyu kırmızı bir patikadan
İçine gireriz
Bir su damlasının
Bir sözden ötekine
Söylediklerim gözden yiter.
Bilirim yaşadığımı
iki parantezin ortasında.
Ölümse yalnızca onunla yaşarım ben
Yalnızlıksa ona hizmet ederek konuşurum
Bellektir ve hiçbir şey anımsamam
Ne dediğini anlamam ve kendimi ona teslim ederim
Yaşadığını bilmek gibi
Nasıl bildiğini unutmak gibi
Zaman, gözkapaklarını yarıya kadar açan
Ve gören bizi, kendini görünür kılarak
Gözlerimi açarım
Hala
Yaşıyorum
Ortasında
Hala taze bir yaranın