Octavio Paz
Yazar
BEĞEN
TAKİP ET
7.8
104 Kişi
315
Okunma
108
Beğeni
5,1bin
Gösterim
Unvan
Meksikalı Yazar, Şair ve Diplomat
Doğum
Mixcoac, Meksika, 31 Mart 1914
Ölüm
19 Nisan 1998
Yaşamı
Octavio Paz (31 Mart 1914 - 19 Nisan 1998), Meksikalı yazar, şair ve diplomat. 1990 yılında Nobel Edebiyat Ödülü'nü almıştır.
Yaşamı
Octavio Paz Octavio Paz Solórzano ve Josefina Lozano'nun oğlu olarak şu anda Meksika'nın bir parçası olan Mixcoac kasabasında doğdu ve burada büyüdü. 1945 yılında diplomatik görevlerine başlayan Paz 1962 yılına kadar Fransa'da kaldı. Burada şair Pablo Neruda ile beraber çalıştı. 1962 yılında Meksika'nın Hindistan büyükelçisi olarak bu ülkeye gitti. 1968 yılında Tlatelolco katliamından sonra hükümeti protesto amacıyla ülkesindeki bütün görevlerinden istifa etti.
Yapıtları
Çok sayıda şiir ve makale yayımlamıştır. Bu yapıtları aşağıda özgün isimleriyle listelenmiştir.
İncelemeler
235 syf.
·
8/10 puan
Selamlar. Öncelikle kitabın cem yayınları çevirisini önermiyorum çok zor bir dili var. Kitap Meksika kültürü sosyolojisi tarihi politikası için özet niteliğinde. Ama güncele projeksiyon yapıyor mu? Bence hayır günümüz Meksika sı çok farklı bir ülke. Latin Amerika ya ilgi duyuyorsanız okuyun diyebilirim..
Okuyacaklarıma Ekle
247 syf.
·
Beğendi
·
10/10 puan
Bireyin topluma katkısı, toplumun bireye etkisi.
Yaşadığımız toplum, bizi nasıl etkiler?
Kültürel değerler insan için ne kadar önemli olabilir?
İnsanların buluştuğu ortak noktalar nelerdir, kültürler bunu ne dereceye kadar farklı kılabilir?
Octavio Paz “Yalnızlık Dolambacı”
“Kendi kültürünün bilinçaltı katmanlarını çözümleyen bir inceleme olması yanında bu kitap, insan yalnızlığının evrensel gizini araştıran bir belgeseldir.(Bozkurt Güvenç)”
Okuyacaklarıma Ekle
62 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
·
9/10 puan
Octavio Paz - Ölüm Çiçekleri İncelemesi
> Nasıl, gününüz güzel geçiyor mu? Ankara bugün güzel bir Mayıs sabahına merhaba dediyse de, hava az biraz serinledi ve yerini ılıman yağmurlu bir havaya bıraktı. Ben ne mi yapıyorum? Gene birlikteyiz ve şu anda dün akşam başlamış olduğum, Octavio Paz’ın bu güzel eseri Ölüm Çiçekleri’ne (orj. La hija de Rappaccini - Rappaccini's Daughter) klasik müzik eşliğinde bir şeyler karalamaya çalışıyorum. Bugün okuyacağınız bu incelemem biraz sanat ağırlıklı bir inceleme olacağı için belki bu bazılarınıza az biraz sıkıcı gelebilir. Ama ben kalıplaşmış okuma kültüründen çok, geniş perspektif okuma tarzına daha açığım ve okurken kitapların içeriğinden çımbızladığım, ilgimi çeken eserler ile bağlantılı giden bir okuma kültürünü benimsemiş durumdayım. Bu birazda manyaklık ötesi bir şey diyebilirim. Elinizin altında okunması gereken onlarca kitap varken, o kitaptan, bu kitaptan diye diye bibliyomani’ye yakalanmamak ne mümkün. Neyse, gene büyüklerimizin “Her şeyin fazlası zarar!” sözünü dinlemekte fayda var sanırım diyerek incelemeye geçmek istiyorum. Önce gideyim ve kahvemi tazeleyim, fişneli pop kekimi de sonra yerim. :)
-yaşam / ölüm, aşk / nefret... tüm
karşıtlıkların dengesini arayanlara- s.6 #44629966
Kitaba Dair:
> Elimde tutmuş olduğum bu güzel kitap, A. Cengiz Büker tarafından dilimize tercüme edilmiş ve Mart 1996 tarihinde Okyanus Yayınları tarafından neşredilmiştir. Kitap, bana ikili diyalog ve sahnelemelerinde biraz Johann Wolfgang Von Goethe ‘nin Faust adlı güzel eserini de anımsatmadı değil.
Bence bir şair yalnızca bir bölgeyi değil, bütün dünyayı temsil eder... Şair iyi yazmak zorundadır ve yazar aynı zamanda bir toplum eleştirmenidir. S.12 #44631298
> Gelmiş geçmiş edebiyat tarihinde genel olarak bu tarz tiyatro/opera türü eserler de birbirlerine olan benzerlikler ya da gidişatlar az çok görülmekte ve hissedilmektedir. Ben burada yaptığım ufak çaplı araştırma ile yazarın, MS 6. yüzyılda Vishakadatta'nın kaleme aldığı Mudra-Rakshasa adlı eserinden ilham aldığı düşüncesindeyim. Bu eser Kral, Chandragupta Maurya'nın Kuzey Hindistan'da iktidara gelmesiyle yükselişini ve bu süreç içerisinde yaşananları anlatan Sanskritçe bir oyundur.
Sezar'ın hakkını Sezar'a veren, ama yüreğin hakkını yüreğe vermeyen adaletli erdemli kral! (s.18-19) #44633741
> Hikâyemiz yıllar evvel, genç bir öğrencinin, kuzey İtalya'da okumak için Napoli'deki evinden ayrılıp, garip çiçekler ve diğer bazı bitkilerin de dolu olduğu görkemli bir bahçenin yanındaki eski bir evi kiralaması ile başlar. Bu evin balkonu Giacomo Rappaccini adlı botanikçi bilim insanın bahçesine bakmaktadır. Padova'da bulunan tüm genç erkekler Rappaccini’yi ve onun güzeller güzeli kızı İsabel’i tanımaktadırlar. Şehirde bulunan bütün erkekler, Rappaccini’nin kızına gönlünü kaptıracak kadar hayrandır, ama İsabel’in dünyası evinden ve bu botanik bahçeden ibarettir. İsabel zamanının çoğunu babasının bahçesinde bulunan güzel bir bitkilere ayırmaktadır ve işte balkonundan İsabel’i gören Juan, daha ilk görüşte kaçınılmaz bir aşkla tutulur genç İsabel’e.
İşte ben toprağa bağımlıyım. İşte şu bitkilerden biriyim. Topraktan sökerlerse beni ölürüm. S.41 #44644200
> Bir zamanlar Juan’ın babasını tanıyan ve okumaya geldiği üniversitede tıp profesörü olan Dr. Pietro Baglioni, Juan’a bulunduğu şehirde ön ayak olmak istemektedir. Bu süreç içerisinde Dr. Baglioni, Juan’nın durumunu, haletiruhiyesini görür ve toyluğunun vermiş olduğu zafiyeti değerlendirerek, kendisini botanikçi bilim insanı Rappaccini'den ve onun güzeller güzeli kızından uzak durması için uyarır. Her ne kadar ona durum ile ilgili gerekli açıklamayı yapsa da, Juan duyguları ve gerçekler arasında kaldığı için neye inanacağını bilmemektedir.
Biz doğunca ölmeye başlar bedenimiz; biz ölünce de yaşamaya... başka bir hayatla yaşamaya. S.25 #44634836
> "Ölüm Çiçekleri" adlı kitabımızın ana teması, Orta Çağ döneminde, İtalya'nın kuzeydoğu kesiminde, Veneto Bölgesine bağlı Padova ‘da zehirli bitkileri, çiçekleri bahçesinde yetiştiren tıbbi bir araştırmacı ve botanikçi olan Giacomo Rappaccini, kızı İsabel ve Padova’ya tahsilini yapmak için gelen genç Juan arasında geçmektedir. Rappaccini deneyimlerinden kazanmış olduğu bilgi birikimi ile kızının hayatını bitkiler üzerine inşa eder ve İsabel’in kendisini artık bu bitkilerin insanlar üzerindeki olası zehirlerine karşı dirençli hale gelmiştir. Fakat İsabel’in zehre bağışıklık kazanan vücudu kendisinden başka kişiler için gözle görünmez tehlikeli bir hal almıştır. Bu noktadan itibaren çok fazla içerik vermeyeceğim, zaten kitap topu topu elli sayfadan oluşuyor ve bir çırpıda okuyup bitirebileceğimiz türde bir eserdir.
Çevrene dolanan zincirler, seni kuşatan görünmez halkalar boğabilirler seni. Yardım edersen, birlikte kırarız onları ! s.38 #44636044
Sevmek, bir anlamda seçmek demektir: seçmek ya ölümü ya da yaşamı!... s.19 #44633837
İşte son adımı atıyorum. Artık geçiyorum karşı kıyıya. (s.60-61) #44647409
Şimdiden keyifli okumalar dilerim arkadaşlar.
Bir sonraki kitap yorumu ve değerlendirmesin de görüşmek dileğiyle. Esen kalınız!
~ A.Y. ~
Okuyacaklarıma Ekle
62 syf.
Octavio Paz'ın Tek Oyunu
Zamandan önceki zamanlarda, şiir ve din, bilim ve büyü, şarkı ve dans bir ve aynı şeydi...
Octavio Paz'ı yalnız şiirleri ve edebi incelemeleriyle tanırken tesadüfen bir tiyatro oyunu olduğunu öğrendim. Tek tiyatro oyunu; tek perdelik Ölüm Çiçekleri...
Oynanmak için değil de okunmak için yazıldığı fikrinden yola çıkarak ilerlemek istiyorum çünkü ben de böyle düşünüyorum. Bir çok tekniği ve tadı biraraya getirerek ortaya çıkmış bir eser bu. İlk olarak ele alınması gereken rol "Haberci" ye ait. Haberci rolünün, zamandan önceki zamanlarda yani Antik Yunan'daki koro görevinin modernize hali olduğu görülüyor. Ama Paz onu öyle bir konuşturuyor ki ne cinsel kimliği, ne yaşı, ne zamanı olmadığını hemen anlıyoruz.
"Uzayın herbir elektrikli noktasında, zamanınsa herbir manyetik parçasındayım: dün bu gün, yarın da bugün. Herşey ne olacaksa o idi, şimdi de odur."
Haberci başlangıçta, dördüncü, yedinci sahnede ve bitirişte monoloğunu sunup sahneyi diğer oyunculara bırakıyor. Peki bu hermoafrodit kişilikli haberci aslında kim? Bir büyücü mü? Bir Satyr yoksa bir bilgin mi yoksa bir içses mi? Juan'ın içsesi? Hepsi belki de hiç biri, ancak onun uzun monologları diğer oyuncuların diyalogları ile kıyaslandığında daha anlaşılması zor görünüyor. Ve sahneyi açıyor haberci:
"Sevmek, bir anlamda seçmek demektir: seçmek ya ölümü, ya da yaşamı!.."
Napoli'den Padova'ya; yalnızlığa, daha yoksul bir yaşama -öğrenciliğe- yolculuk Juan'ınki. Bir Don Juan'la mı tanışacağız yoksa yalnız kalma isteğinin bir ihtiyaç haline geldiği çağın insanıyla mı? Her ikisi de diyebiliriz..
"La hija de Rappaccini" (1953); oyun ilk kez bu adla sahneye konmuş, aslında çok şey ifade ediyor, Rappacini bir bilim adamı, Faustik yapıda "önceliklerini sapıtmış bir bilim insanı", özelde bir botanikçi... Toksikolojide "doz" zehrin ve panzehrin belirleyici unsurudur ve bu doz terazisini elinde tutan Rappacini en yakınından kızından başlayarak insanlığı bilimle yönetme fikrinde, Homodeuslaşmış bir bilgin ve oyunun en önemli rolü bana göre.
Ve Beatriz; Bir çiçek, bir bitki. Rappacinin DNA'sını alan ve onu dilediğince mutasyona uğrattığı kızı. Ya da Beatrice'si Dante'nin. Juan'ın komşusu Beatriz, ilk görüşte aşık olduğu, şiirsel güzellikteki sözlerinin sahibi Beatriz... Aralarındaki tutku bana Dante'yi çağrıştırdı... Naif, yalnız, ürkek bir çiçek Beatriz, hayatının sınırlarının erkekler tarafından belirlendiği toprakta yaşayan bir bitki...
Ve yan rollerde İsabel ve Baglioni, toplumdaki diğer sesler.
Eğer tiyatro seviyor, tiyatro tarihi, türleri ile ilgili bilmeceler çözmeyi seviyorsanız bu eseri okumak keyifli olabilir. Bir araya gelen yapı taşlarından uzaksanız da tat alabilirsiniz ama bayılmazsınız. Ölüm Çiçekleri'nde Antik Yunan tiyatrosu ile başlayan ve biten bir sahne, romantizme evrilen bir aşk ve modern bilim insanın sınır tanımazlığını okudum. Ve Octavio Paz'ın verdiği hümanist mesajları.. İlgilisine tavsiye ediyorum.
Okuyacaklarıma Ekle
96 syf.
·
Beğendi
·
5/10 puan
Kitap; yazar ve şair Octavia Paz’ım muhtelif şiir kitaplarında yer alan şiirlerinden şair Adnan Özer tarafından yapılmış çevirilerden oluşan bir muhtevaya sahip.
Bu yönüyle bir derleme niteliği taşıyor. Kitabın her yerinden yine yalnızlık, aşk ve sevgi gibi kavramsal soyutlamalar taşıyor.
Octavia Paz’ın kitaplarının çevrilmiş olması gerçeği üzerinden hareketle bu kitabı özel kılan bir yanı var mı sorusunun yanıtını vermek zor. Belki çeviri farkı denebilir. Ne de olsa kitap bir şair tarafından çevrilmiş. Ancak diğer kitapları çevirenlere de haksızlık etmiş olma ihtimali de doğabilir.
Bu veriler doğrultusunda yayınevinin böyle bir kitap yaratma çabasını nasıl karşılamak gerektiğine dair bir çıkarım yapmanın hadsizlik sayılmaması umuduyla..
Okuyacaklarıma Ekle
71 syf.
Octavio Paz' ın 1957' de yayımladığı şiirinin büyük basamağından biri kabul edilen şiir kitabı. Kitap bilgisinde hikaye olarak yazması sizi yanıltmasın. Kitap aslı ve çevirisiyle birlikte verilmiş. Çeviri gayet başarılı duruyor.
Spoiler: Kitap 11 heceli 584 dizeden oluşan şiirini kapsıyor. Venüs gezegenin Güneş' e yeniden kavuşma süresi olan 584 güne atıf -Eski Meksikalılar 'ın hesapladığı- Venüs ise söylemeye gerek yok ama güneş etrafında tersine dönen tek gezegen ayrıca dünyaya yörünge olarak en yakın , yüzey sıcaklığı en yüksek gezegen olup, mitolojide Aşk ile ilintilenmiştir.
İyi okumalar dilerim.
Okuyacaklarıma Ekle
239 syf.
·
Puan vermedi
Meksika nedir?
Kime Meksikalı denir?
Bu soruları cevaplamaya çalışarak tarih ve coğrafya bilgimizi sınamaya gerek yok. Zira onu Octavio Paz yeterince açıklamış bir kültür antropolojisi olarak da inceleyebileceğimiz bu kitapta. Paz, burada sadece Meksika'nın Aztek kültüründen başlayıp Büyük Coğrafi Keşifler ile İspanyollaşmasını, devrimlerle Meksikalaşmasını anlatmıyor. Burada bir kültür incelemesi de yaparak hem günümüz dünyasında çözüme bir türlü kavuşturmadığımız sorunları dile getiriyor (Kadına yaklaşım) hem de Meksika/Aztek kültürü ile yaşadığımız coğrafyanın kültürünü, tüm dünyanın kabul ettiği davranış biçimlerini de, haklı bir genellemeye ulaşarak okura sunuyor.
Bu kitap için Bozkurt Güvenç'in de belirttiği gibi, kendi kültürümüzle olan benzerliğini görünce şaşıracaksınız.
Adım adım ilerliyor Octavio Paz Meksika kültürünü anlatırken. Bunu da dokuz bölümde tamamlıyor. Son bölüme vardığımızda geride kalan bölümlerden bağımsız bir şeyle karşılaşıyoruz sanki. Çünkü bu bölümde kitabın isminin nerden geldiğini öğrenmenin yanında, aşktan ve kadından bahsediyor gibi bir görünüme sahip. Yalnızlık ve Dolambaç/Labirent kelimelerinin ise önceki bölümlere yedirilerek okunması bu bölümü harika bir sona ulaştırıyor.
Sadece bir tanıtım kitabı değil Yalnızlık Dolambacı, insanı, kültürü tanımak için gösterilen bir çaba ayrıca.
Okuyacaklarıma Ekle
© 2022 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.19.52