Çok kısa süre de okuduğum, saymadım ama icinde 40a yakın minik öykülerin yeraldığı bu kitap; aynı semtte geçiyor ve hep ayni kişi( adam) tarafindan anlatılıyor..Ben de biraktigi hissiyat koskoca bir kayanın altında kalmak gibi şuan.
Hikayelerin bazıları gerçek bazıları da hayal ancak her ikisini birbirine kuvvetle bağlayan ortak tek bir özellik var o da "acı " diyebilirim.Öyle acılar ki kimse kimsenin hayatında taa derinlerde neler yaşadığını bilemiyor.Tarik Tufan tarzı, ayrıcalığı bu zannediyorum .
Kadını yine çok güzel ve özel anlatmış hayran olmamak elde değil, öykülerin sonuna doğru evet şimdi sonuç değişecek diye az biraz ümit etsemde hikayelerin çoğunun sonu malasef hüzünlü bitiyor ..
Alıntılar:
Çok güzelsin. Sen hep güzelsin. Ben yine sana bakıyorum, sen başka yere. Beni görmüyorsun. Fark etmiyorsun. Dolaştığın yerlerde dikkat çekmeyen bir nesne gibi bir kenarda duruyorum. Dokunsan can gelecek bedenime.”
“Beni uçurumdan atıyorsun ama çok güzelsin…”
“Kız güldü. Bazı kadınlar herkesin ortasında ağlayamadıkları için gülerler.”
“Ülkenin hangi yanına dokunsak altından ağlayacak bir yara çıkıyor, farkında mısın?”
“Çaresizlikten ölünce insan,hiçbir kan tahlilinde,hiçbir röntgende bir şey çıkmaz. Çaresi tükendi öldü demek yerine,vadesi geldi öldü denir,sonra da geçip gider.”
Dünyanın kırık kalbi. Dünyanın dip boyası gelmiş saçları. Dünyanın rutubetli duvarları. Sadece nakaratını hatırladığımız o eski şarkılar.
