Ne sabahtır bu mavilik, ne akşam!
Uyandırmayın beni uyanamam.
Kaybolmuş sevdiklerimiz aşkına,
Allah aşkına, gök, deniz aşkına
Yağsın kar üstümüze buram buram
Ahmet Muhip Dıranas
Beni güzel hatırla
Bunlar son satırlar
Farzet ki bir rüyaydım esip geçtim hayatından
Yada bir yağmur sel oldum sokağında
Sonra toprak çekti suyu kaybolup gittim
Beklide bir rüyaydım
Senin için..
Uyandın ve ben bittim
Orhan Veli Kanık
İnsan sürekli anlamını bulamayacağı kendini arıyor. Her yazıda, şarkıda, fotoğrafta konuyu kendine ve yarasına getirmek istiyor. Geçmişte takılı kalan hislerini ararken veya geleceğe endişeli bakarken anı bulamıyor. Anda yaşadıklarını anlamlandıramıyor. Bu yüzden hep bir arayış serzeniş içinde anlamsızca kaybolup gidiyor..
Şkrn.Şn🍊
