Kadını daha iyi görebilmek için ister istemez pencereye yaklaşmasını bekler oldum. Gecenin on birinde, ışıkları söndürüp uyumaya gitmeden önce bir önceki günün işleriyle meşgul olması normal, diyordum kendi kendime.
İlgimi çekmeye başlamıştı. Sürekli uzaktan onu izliyordum; geziniyor, yatağını düzeltiyor, mobilyaları itip çekiyor, televizyonun karşısında oturuyor ve bir duvardan ötekine başını önüne eğerek sessizce geziniyordu.
Tüm bunlar gecenin on birinden, yani ben teatral yolculuğumu bitirdikten sonra ya da yediden, yani iş dönüş saatimden sonra oluyordu.
"Bana bir şey söyle, lütfen. Ne olursa olsun. Beni var olmadığıma inandırma."
Kontrol dışı bir içgüdü ona bakmanın hazzıyla yetinmem gerektiğini söyledi. Kendimi beceriksiz ve yararsız, zile basarken, bir bahane uydururken gördüm. Ne diyecektim ki?
Kocamın sesinde ve bakışlarında beklemediğim bir kızgınlık kendini göstermeye başladı.
Bir kadın bir alanda bozguna uğramayı kabul ediyorsa, bu başka bir alanda kazandığı içindir.
Açlık öldürür. Açlık emreder.
Sayfa 112 - Can Yayınları
Gündüzleri ben işe giderken karşıdaki dairenin perdeleri kapalı oluyordu, ama gece, eve geri döndüğümde her zaman onları açık buluyordum.
Sanırım rüyamda yaşamımı gördüm ve akla yatkın bir olay örgüsü oluşturmaya çalıştım; annemin ölümü, Florencio ile evliliğim, vasiyet tuzağı, Florencio'nun gülünç duruşuna hiç aldırmadan salonun taş zemin döşemesinin altında bulunan bir şeyi benden saklaması, yüzüstü yere atılıp ellerini ve ayaklarını uzatarak bir şeyi, yer karolarının altındaki bir şeyi gizlemesi, gülünç ve meydan okuyan, gülünç ve hakaretamiz davranışı, bunları hak ediyor muydum, ne kötülük yapmıştım ben?