Güzel şeyler hakkında konuşabilirdik.
Ama siz fayansları nasıl temizlediginize, hangi deterjanın daha ucuz ve kaliteli olduguna uzun uzun takılıp kalmıştınız.
Ya da bize bir fayda sağlamayan politikaya nasıl da meraklıydınız.
Güzel şeyler konuşabilirdik halbuki. Elbiseler, ayakkabılar, sonra o asla alamayacağınız evler arabalar nasıl da aklınızı çelmişti. Konuşamadık.
Eltiniz size neden laf soktu, bacanağınız ne boş boğaz adamdı, bunlar hep önemli meseleler oldu.
Durup şöyle soluklanıp kendimizi dinleyebilir, kalbimizden geçenlerle hasbıhal edebilirdik. Ama siz beğendiğiniz yazarlardan ya da şiirlerden marifet olsun diye bahsetmeyi tercih ettiniz. Ben farklıyım diye avaz avaz bağıramadığınızdan üstüne düşündüğünüz kuşkulu ne çok fikir ve düşünceyi benimsemişçesine ezebere söylediniz.
Güzel şeylerden konuşabilirdik. Ama siz hep yargılamayı seçtiniz. Göz yaşlarını gösterdi mi biri sadece ortak olmak yerine acımayı ya da ben demiştim, senden daha akıllıyım, uyarmıştım imalarını çok sevdiniz.
Yeni heveslerinden bahsetti mi biri hele istemediği halde akıl vermeye, değiştirmeye kalkıştınız. Çünkü daha iyiyi, daha güzeli mütemadiyen bilirdiniz.
Güzel şeylerden konuşabilirdik halbuki. Ama siz hep saate baktınız...
-Seni biraz yalnız bırakacağım.
diyerek uzaklaştı. Cevap vermedim. İkisi de aynı şey desem, belki ayıp olacaktı.
Eskisi gibi üzülmeyi bırakmak, biraz da eskisi gibi sevinememekle ilgili. Yakıcı göz yaşları dökmeyenler, candan kahkahalar atamazlar.
Okur Takip Önerileri
ve buldum :)
Anlamlı bir söz işitmeye geldim. Belki insanı tümden sarsacak, yeni kararlar aldıracak cinsten değil ama yine de hoşa gidecek, ruha iyi gelecek türden, mütevazı bir söz.
Nasıl iyi olunuyordu unuttum.
Belki de artık iyi olmaya gerek yoktur.
Endişesiz ve mutlu günleri de unuttum.
İçten kahkalarimiz daha ne kadar yok olmuştur