Şimdi sen, bir vicdanla doğmuş genç hanım, yaşamının bir yerlerinde onu bir deniz kabuğu gibi babanın vicdanına yapıştırmışsın. Büyürken, büyüdüğünde, yaptığın şeyden tamamen habersiz bir şekilde, babanı Tanrı ile karıştırmışsın. Onu hiçbir zaman bir erkeğin yüreğini ve bir erkeğin kusurlarını, zaaflarını taşıyan bir erkek olarak görmedin - kabul ediyorum, görmen gerçekten zor olurdu, çünkü çok az hata yapıyor, ama o da hepimiz gibi hata yapıyor. Sen duygusal anlamda sakattın, ona dayanıyor, aradığın yanıtları ondan alıyor ve kendi yanıtlarının mutlaka onun yanıtlarıyla örtüşeceğini varsayıyordun.
Jean Louise koltukta oturan karaltıyı dinlemeyi sürdürdü.
Sonra bir gün, tesadüfen, onu vicdanının -tabii senin de vicdanının- tam da antitezi olan bir şey yaparken gördüğünde, bunu sözcüğün gerçek anlamıyla kaldıramadın. Bu seni bedenen hasta etti. Hayat senin için yeryüzündeki cehenneme döndü. Kendini öldürmek zorundaydın ya da ayrı, bağımsız bir varoluş sürdürebilmen için o seni öldürmek zorundaydı.
Sayfa 288Kitabı okudu
Her insanın adası, Jean Louise, her insanın bekçisi vicdanıdır. Kolektif bilinç diye bir şey yoktur.
jung’a bir gönderme :)
Sayfa 228Kitabı okudu
ama günümüz insanı ne yapacağına dair her zamankinden çok güce sahiptir. ancak ne yapması gerektiğini her zamankinden daha az bilmektedir.
Sayfa 144Kitabı okudu
