Empedokles, Öklid, Heraklit, Evliya Çelebi
_Empedokles_
_Nasıl ki ressamlar çeşitli boyaları uygun oranlarda karıştırıp sayısız şeylerin, örneğin ağaçların, kuşların hatta tanrıların resimlerini yaparlarsa, aynı şekilde doğa da dört öğeyi farklı miktarları karıştırıp varlıkları meydana getirir.
_Her şeyin kaynağı 4 element. Parlayan Ateş(Zeus), Hayat veren Hava(Hera), Toprak(Hades),
Çeşitli hikayeler duydum; insanın ölümle ilişkisi bağlı olduğu tüm değerlerin ona verilmesiyle, kaybetme korkusunun o küçük beyninin bilişsel olarak işler hale getirilmesiyle başlar. Cesaret edip bir gün öleceğini düşünmeyen o tarihin kutsal varlığı, çevresinde ki ilgiyi bir muslukta kirden arındırmalıdır, elleri kirlenmiştir – kendisi toprağın içine sokmuştur ellerini. Onun ellerini kirleten ufak bir nemli toprak değildir, toprağı kirletendir o; açık ara toprak elleriyle kirlenmiştir. Onun ellerine bulaşan kendi kirliliğidir, teridir, göz yaşıdır, kanıdır; hem de ne kan! Her yere bulaştırırken bu hüznü, hiç mi acımadın toprağın gerçek sahibine? Sen, insan; kendinden arınman gereken kirli bir yaratıksın. Söylememen gereken her şeyi söyledin, kırılabilecek her kalbi kırdın, bir damla gözyaşıyla biriken mutlulukların hepsini içtin, sindirdin. Yok etmek görevin, hizmetin ise hiçlik. Cürret ettiğin gerçekten de bu mu? Ölüm hakkında bir şeyler söyleyebilmek. Senin onun hakkında edinebileceğin tüm deneyim, kendini tanımanla eş düzeydir. Belirsiz ve soyut; çarpıcı ve kalitesiz. Varlığın sana armağan iken, sen kaybedeceğin tüm o güzelliklerin depresyonuyla yok ettin, kaybetme korkusu ile, devamını dileme içgüdüsüyle, yaşama tapınman ile. Seninle birlikte cehennemde olacağım, ben cesaret ettiğim için vazgeçtim, sen korktuğun için hazmettin.