Seni beklerken yüreğimin
Ufalanıp dökülmüş yarısı.
. . .
Sen ey kendiyle yetinen;
Artık suyumuz bulanık,
Bir güneş bile olsa sonunda,
Yolumuz kırık, önümüz karanlık
Ve ağır tuğrası alnımızda
Padişah yalnızlığın,
Ama yine de umudumuz kalabalık.
Trenim gecikmeli, yüreğim bungun,
Bir bir uzaklaşıyor sevdiğim insanlar.
Ne zaman bir dosta gitsem,
Evde yoklar.
Hangisiydim acaba?
önümsıra kaçan mı,
Kovalayan mı ardımda?
iki kadınla,
iki çocuk arasında
Koştum iki ayrı acıya.
Bazen düşünür müsün sen de
Başka bir şeymiş gibi kendini?